| سوره 37 | سوره مبارکه الصافات | صفحه 452 |
|
| مَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ (154) |
| شما را چه مى شود چگونه حکم مى کنيد؟ (154) |
| أَفَلَا تَذَكَّرُونَ (155) |
| پس آيا متذکّر نمى شويد؟ (155) |
| أَمْ لَكُمْ سُلْطَانٌ مُبِينٌ (156) |
| آيا دليل روشنى داريد؟ (156) |
| فَأْتُوا بِكِتَابِكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (157) |
| پس اگر راست مى گوييد کتاب خود را بياوريد. (157) |
| وَجَعَلُوا بَيْنَهُ وَبَيْنَ الْجِنَّةِ نَسَبًا ۚ وَلَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ (158) |
| و [گفتند: خدا از جنّيان همسر گرفته است و] ميان او و جنّيان پيدايش نسلى را [به نام فرشتگان] قائل شدند و جنّيان به خوبى مى دانند که آنان [براى حساب] احضار مى شوند. (158) |
| سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ (159) |
| منزّه است خدا از آنچه [کافران او را] توصيف مى کنند. (159) |
| إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (160) |
| ليکن بندگان خالص شده خدا [او را به وصف شايسته توصيف مى کنند]. (160) |
| فَإِنَّكُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ (161) |
| پس قطعاً شما و آنچه مى پرستيد; (161) |
| مَا أَنْتُمْ عَلَيْهِ بِفَاتِنِينَ (162) |
| نمى توانيد [خلق را] بر ضدّ خدا گمراه کنيد. (162) |
| إِلَّا مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِيمِ (163) |
| مگر کسى را که به آتش شعلهور خواهد سوخت. (163) |
| وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَعْلُومٌ (164) |
| و هيچ يک از ما [فرشتگان] نيست، مگر اين که [از نظر وظيفه] جايگاهى معلوم دارد. (164) |
| وَإِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ (165) |
| و همانا ما خود [به اطاعت خدا] صفّ بستگانيم. (165) |
| وَإِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ (166) |
| و همانا ما خود تنزيه کنندگان [خدا] هستيم. (166) |
| وَإِنْ كَانُوا لَيَقُولُونَ (167) |
| و [مشرکان قبل از بعثت پيامبر] با تأکيد مى گفتند: (167) |
| لَوْ أَنَّ عِنْدَنَا ذِكْرًا مِنَ الْأَوَّلِينَ (168) |
| اگر نزد ما ذکر نامه اى از نوع [کتاب هاى] پيشينيان بود; (168) |
| لَكُنَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (169) |
| در آن صورت بندگان خالص شده خدا مى گشتيم. (169) |
| فَكَفَرُوا بِهِ ۖ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ (170) |
| [امّا قرآن به عنوان ذکر نامه آمد] پس به آن کفر ورزيدند و به زودى [نتيجه کفرشان را] خواهند دانست. (170) |
| وَلَقَدْ سَبَقَتْ كَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِينَ (171) |
| و همانا قول ما براى بندگان به رسالت فرستاده مان از پيش مقرّر شده است. (171) |
| إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنْصُورُونَ (172) |
| که قطعاً آنان نصرت يافتگان خواهند بود. (172) |
| وَإِنَّ جُنْدَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ (173) |
| و حتماً سپاه ما هستند که غالب شوندگان اند. (173) |
| فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّىٰ حِينٍ (174) |
| پس تا مدّتى از آنان روى بگردان. (174) |
| وَأَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ (175) |
| و آنان را [با کفرشان] بنگر که به زودى خواهند ديد [عاقبتشان چه مى شود]. (175) |
| أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (176) |
| پس آيا در آمدن عذاب ما خواهان شتاب اند؟ (176) |
| فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاءَ صَبَاحُ الْمُنْذَرِينَ (177) |
| پس [بدانند که] وقتى عذاب به آستانه آنان فرود آيد اخطارشدگان بد روزگارى خواهند داشت. (177) |
| وَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّىٰ حِينٍ (178) |
| و تا مدّتى از آنان روى بگردان. (178) |
| وَأَبْصِرْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ (179) |
| و آنان را [با کفرشان] بنگر که به زودى خواهند ديد [عاقبتشان چه مى شود]. (179) |
| سُبْحَانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ (180) |
| منزّه است پروردگار تو که صاحب عزّت است از آنچه [او را] توصيف مى کنند. (180) |
| وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ (181) |
| و سلام بر پيامبران مرسل باد. (181) |
| وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ (182) |
| و ستايش مختّص خداوند صاحب اختيار جهانيان است. (182) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |