| سوره 26 | سوره مبارکه الشعراء | صفحه 376 |
|
| مَا أَغْنَىٰ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ (207) |
| کاميابى [چند ساله] آنان چه سودى برايشان دارد؟ (207) |
| وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ (208) |
| و [مردم] هيچ قريه اى را هلاک نکرديم، مگر اين که اخطارکنندگانى داشتند. (208) |
| ذِكْرَىٰ وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ (209) |
| براى تذکارِ [آنان] و شأن ما نيست که ظالم باشيم. (209) |
| وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ (210) |
| و اين (قرآن) را شياطين با خود فرود نياورده اند. (210) |
| وَمَا يَنْبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ (211) |
| و نه شأن آنها است و نه مى توانند [وحى کنند]. (211) |
| إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ (212) |
| همانا آنها از شنيدن [اخبار آسمان] معزول اند. (212) |
| فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ (213) |
| پس با خدا معبود ديگرى مخوان که از عذاب شدگان خواهى بود. (213) |
| وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ (214) |
| و به خويشانِ نزديک ترِ خود اخطار کن. (214) |
| وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (215) |
| و بال [رحمت] خويش را براى مؤمنانى که از تو پيروى مى کنند فرودآور. (215) |
| فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ (216) |
| پس اگر نافرمانى تو کردند، بگو: من از آنچه مى کنيد بيزارم. (216) |
| وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ (217) |
| و بر آن [خداى] عزّتمند صاحب رحمت توکّل کن. (217) |
| الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ (218) |
| همو که تو را وقتى که [به عبادت] مى ايستى مى بيند. (218) |
| وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ (219) |
| و حرکت تو را در ميان سجده گزاران [مى نگرد]. (219) |
| إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (220) |
| بى شک او است شنوا و آگاه. (220) |
| هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَىٰ مَنْ تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ (221) |
| آيا به شما خبر دهم که شياطين بر چه کسانى نازل مى شوند؟ (221) |
| تَنَزَّلُ عَلَىٰ كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ (222) |
| بر هر دروغ زن گناه پيشه اى نازل مى شوند. (222) |
| يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ (223) |
| که گوش [به سخنان شياطين] مى سپرند و بيشتر آنان (شياطين) دروغگويند. (223) |
| وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ (224) |
| و شاعران را گمراهان پيروى مى کنند. (224) |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ (225) |
| آيا نديده اى که آنان در هر وادى و راهى سرگشته مى روند. (225) |
| وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ (226) |
| و چيزهايى مى گويند که انجام نمى دهند؟ (226) |
| إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا ۗ وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ (227) |
| مگر آنان که ايمان آورده و کارهاى شايسته کرده اند و خدا را فراوان ياد نموده و پس از آن که ستم ديدند دفاع کنند و به زودى آنان که ستم کرده اند، خواهند دانست به چه بازگشتگاهى برخواهند گشت. (227) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |