| سوره 26 | سوره مبارکه الشعراء | صفحه 376 |
|
| مَا أَغْنَىٰ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ (207) |
| آنچه از آن برخوردار مى‌شدند، به کارشان نمى‌آيد [و عذاب را از آنان دفع نمى‌کند]؟ (207) |
| وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ (208) |
| و هيچ شهرى را هلاک نکرديم مگر آنکه براى آن هشداردهندگانى بود. (208) |
| ذِكْرَىٰ وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ (209) |
| [تا آنان را] تذکر [دهند]؛ و ما ستمکار نبوده‌ايم. (209) |
| وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ (210) |
| و شيطانها آن را فرود نياورده‌اند. (210) |
| وَمَا يَنْبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ (211) |
| و آنان را نسزد و نمى‌توانند [وحى کنند]. (211) |
| إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ (212) |
| در حقيقت آنها از شنيدن، معزول [و محروم]اند. (212) |
| فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ (213) |
| پس با خدا، خداى ديگر مخوان که از عذاب‌شدگان خواهى شد. (213) |
| وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ (214) |
| و خويشان نزديکت را هشدار ده. (214) |
| وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (215) |
| و براى آن مؤمنانى که تو را پيروى کرده‌اند، بال خود را فرو گستر. (215) |
| فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ (216) |
| و اگر تو را نافرمانى کردند، بگو: «من از آنچه مى‌کنيد بيزارم.» (216) |
| وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ (217) |
| و بر [خداىِ] عزيزِ مهربان توکل کن، (217) |
| الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ (218) |
| آن کس که چون [به نماز] برمى‌خيزى تو را مى‌بيند، (218) |
| وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ (219) |
| و حرکت تو را در ميان سجده‌کنندگان [مى‌نگرد]. (219) |
| إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (220) |
| او همان شنواى داناست. (220) |
| هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَىٰ مَنْ تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ (221) |
| آيا شما را خبر دهم که شياطين بر چه کسى فرود مى‌آيند؟ (221) |
| تَنَزَّلُ عَلَىٰ كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ (222) |
| بر هر دروغزن گناهکارى فرود مى‌آيند، (222) |
| يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ (223) |
| که [دزدانه] گوش فرا مى‌دارند و بيشترشان دروغگويند، (223) |
| وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ (224) |
| و شاعران را گمراهان پيروى مى‌کنند. (224) |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ (225) |
| آيا نديده‌اى که آنان در هر واديى سرگردانند؟ (225) |
| وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ (226) |
| و آنانند که چيزهايى مى‌گويند که انجام نمى‌دهند. (226) |
| إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا ۗ وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ (227) |
| مگر کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته کرده و خدا را بسيار به ياد آورده و پس از آنکه مورد ستم قرار گرفته‌اند يارى خواسته‌اند. و کسانى که ستم کرده‌اند به زودى خواهند دانست به کدام بازگشتگاه برخواهند گشت. (227) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |