| سوره 26 | سوره مبارکه الشعراء | صفحه 376 |
|
| مَا أَغْنَىٰ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ (207) |
| آيا بهره‌اي که از مال دنيا داشتند هيچ آنها را از عذاب خواهد رهانيد؟ (207) |
| وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ (208) |
| و ما اهل هيچ دياري را تا رسولاني به هدايت و اتمام حجت بر آنها نفرستاديم هلاک نکرديم. (208) |
| ذِكْرَىٰ وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ (209) |
| اين (هلاک بدان) پند و موعظه است (براي خوبان) و ما هرگز به کسي ستم نکرديم. (209) |
| وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ (210) |
| و اين قرآن را شياطين فرود نياوردند (بلکه جبرئيل امين، فرشته خدا نازل ساخته). (210) |
| وَمَا يَنْبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ (211) |
| نه هرگز اين گونه سخنان از شياطين شايسته است و نه قدرت (بر نزول آن) دارند. (211) |
| إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ (212) |
| که البته آنها از استماع وحي الهي معزولند. (212) |
| فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ (213) |
| پس با خداي يکتا احدي را معبود مخوان و گرنه از اهل عذاب خواهي شد. (213) |
| وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ (214) |
| و (نخست) خويشان نزديکت را (از خدا) بترسان. (214) |
| وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (215) |
| و پر و بال مرحمت بر تمام پيروان با ايمانت به تواضع بگستران. (215) |
| فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ (216) |
| و هرگاه قوم فرمانت را مخالفت کردند به آنها بگو: من خود از کردار (بد) شما بيزارم. (216) |
| وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ (217) |
| و توکل بر آن خداي مقتدر مهربان کن. (217) |
| الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ (218) |
| آن خدايي که چون (از شوقش به نماز) برخيزي تو را مي‌نگرد. (218) |
| وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ (219) |
| و به انتقال تو در اهل سجود (و به دوران تحوّلت از اصلاب شامخه به ارحام مطهره) آگاه است. (219) |
| إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (220) |
| که او خداي شنوا و دانا (به گفتار و کردار خلق) است. (220) |
| هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَىٰ مَنْ تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ (221) |
| (بگو به کافران که) آيا مي‌خواهيد من شما را آگاه سازم که شياطين بر چه کسان نازل مي‌شوند؟ (221) |
| تَنَزَّلُ عَلَىٰ كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ (222) |
| شياطين بر هر شخص بسيار دروغگوي بدکار نازل مي‌شوند. (222) |
| يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ (223) |
| گوش فرا مي‌دهند (تا حرف مؤمنان و قواي قدسي را ربوده و به اتباع خود برسانند) و اکثرشان دروغ مي‌گويند (و اندک راست آنها هم براي شبهه کاري و فساد و فتنه انگيزي است). (223) |
| وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ (224) |
| و شاعران (ياوه سراي کفار مانند عالمان بي‌عمل و مدعيان باطل) را مردم جاهل گمراه پيروي کنند. (224) |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ (225) |
| آيا ننگري که آنها خود به هر وادي حيرت سرگشته‌اند؟ (225) |
| وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ (226) |
| و آنها بسيار سخنان مي‌گويند که يکي را عمل نمي‌کنند. (226) |
| إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا ۗ وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ (227) |
| مگر آن شاعران که اهل ايمان و نيکوکار بوده و ياد خدا بسيار کردند و براي انتقام از (هجو و) ستمي که در حق آنها (و ساير مؤمنان) شده (به نظم سخن و طبع شعر) به انتقام و دفاع برخاستند (و به شمشير زبان با دشمنان دين جهاد کردند، آنان را مؤمنان پيروي خواهند کرد) و آنان که ظلم و ستم کردند به زودي خواهند دانست که به چه کيفر گاهي و دوزخ انتقامي بازگشت مي‌کنند. (227) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |