| سوره 37 | سوره مبارکه الصافات | صفحه 452 |
|
| مَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ (154) |
| شما را چه شده؟ چگونه داورى مى‌کنيد؟ (154) |
| أَفَلَا تَذَكَّرُونَ (155) |
| آيا سرِ پند گرفتن نداريد؟! (155) |
| أَمْ لَكُمْ سُلْطَانٌ مُبِينٌ (156) |
| يا دليلى آشکار [در دست] داريد؟ (156) |
| فَأْتُوا بِكِتَابِكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (157) |
| پس اگر راست مى‌گوييد کتابتان را بياوريد. (157) |
| وَجَعَلُوا بَيْنَهُ وَبَيْنَ الْجِنَّةِ نَسَبًا ۚ وَلَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ (158) |
| و ميان خدا و جن‌ها پيوندى انگاشتند و حال آنکه جنيان نيک دانسته‌اند که [براى حساب پس‌دادن،] خودشان احضار خواهند شد. (158) |
| سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ (159) |
| خدا منزه است از آنچه در وصف مى‌آورند. (159) |
| إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (160) |
| به استثناى بندگان پاکدل خدا. (160) |
| فَإِنَّكُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ (161) |
| در حقيقت، شما و آنچه [که شما آن را] مى‌پرستيد، (161) |
| مَا أَنْتُمْ عَلَيْهِ بِفَاتِنِينَ (162) |
| بر ضد او گمراه‌گر نيستيد، (162) |
| إِلَّا مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِيمِ (163) |
| مگر کسى را که به دوزخ رفتنى است! (163) |
| وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَعْلُومٌ (164) |
| و هيچ يک از ما [فرشتگان] نيست مگر [اينکه] براى او [مقام و] مرتبه‌اى معيّن است. (164) |
| وَإِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ (165) |
| و در حقيقت، ماييم که [براى انجام فرمان خدا] صف بسته‌ايم. (165) |
| وَإِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ (166) |
| و ماييم که خود تسبيح‌گويانيم. (166) |
| وَإِنْ كَانُوا لَيَقُولُونَ (167) |
| و [مشرکان] به تأکيد مى‌گفتند: (167) |
| لَوْ أَنَّ عِنْدَنَا ذِكْرًا مِنَ الْأَوَّلِينَ (168) |
| «اگر پند [نامه‌ا]ى از پيشينيان نزد ما بود، (168) |
| لَكُنَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (169) |
| قطعاً از بندگان خالص خدا مى‌شديم!» (169) |
| فَكَفَرُوا بِهِ ۖ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ (170) |
| ولى [وقتى قرآن آمد] به آن کافر شدند، و زودا که بدانند! (170) |
| وَلَقَدْ سَبَقَتْ كَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِينَ (171) |
| و قطعاً فرمان ما در باره بندگان فرستاده ما از پيش [چنين] رفته است: (171) |
| إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنْصُورُونَ (172) |
| که آنان [بر دشمنان خودشان] حتماً پيروز خواهند شد. (172) |
| وَإِنَّ جُنْدَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ (173) |
| و سپاه ما هرآينه غالب‌آيندگانند. (173) |
| فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّىٰ حِينٍ (174) |
| پس تا مدتى [معيّن] از آنان روى برتاب. (174) |
| وَأَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ (175) |
| و آنان را بنگر که خواهند ديد. (175) |
| أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (176) |
| آيا عذاب ما را شتابزده خواستارند؟ (176) |
| فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاءَ صَبَاحُ الْمُنْذَرِينَ (177) |
| [پس هشدارداده‌شدگان را] آنگاه که عذاب به خانه آنان فرود آيد چه بد صبحگاهى است! (177) |
| وَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّىٰ حِينٍ (178) |
| و از ايشان تا مدتى [معيّن] روى برتاب. (178) |
| وَأَبْصِرْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ (179) |
| و بنگر که خواهند ديد! (179) |
| سُبْحَانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ (180) |
| منزه است پروردگار تو، پروردگار شکوهمند، از آنچه وصف مى‌کنند. (180) |
| وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ (181) |
| و درود بر فرستادگان! (181) |
| وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ (182) |
| و ستايش، ويژه خدا، پروردگار جهانهاست. (182) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |