| سوره 37 | سوره مبارکه الصافات | صفحه 452 |
|
| مَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ (154) |
| چرا چنين جاهلانه حکم مي‌کنيد؟ (154) |
| أَفَلَا تَذَكَّرُونَ (155) |
| آيا (با اين ادلّه روشن) باز متذکر نمي‌شويد؟ (155) |
| أَمْ لَكُمْ سُلْطَانٌ مُبِينٌ (156) |
| آيا (براي عقيده باطل خود) دليل روشني داريد؟ (156) |
| فَأْتُوا بِكِتَابِكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (157) |
| کتاب و برهان‌تان را بياوريد اگر راست مي‌گوييد. (157) |
| وَجَعَلُوا بَيْنَهُ وَبَيْنَ الْجِنَّةِ نَسَبًا ۚ وَلَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ (158) |
| و (فاسدتر از اين عقيده آنکه) بين خدا و جنّ نسبت و خويشي برقرار کردند در صورتي که جنّيان مي‌دانند که (اين عقايد وهم و خرافات است و به محشر براي کيفر) احضار خواهند شد. (158) |
| سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ (159) |
| خدا ذات پاکش از اين اوصاف که (از جهل) به او نسبت مي‌دهند منزّه است (و همه شما مسئوليد). (159) |
| إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (160) |
| جز بندگان پاک برگزيده خدا. (160) |
| فَإِنَّكُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ (161) |
| که شما و معبودانتان، (161) |
| مَا أَنْتُمْ عَلَيْهِ بِفَاتِنِينَ (162) |
| نتوانستيد آنها را مفتون و گمراه کنيد. (162) |
| إِلَّا مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِيمِ (163) |
| جز آن کس را که اهل دوزخ است. (163) |
| وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَعْلُومٌ (164) |
| (اي رسول ما، مشرکان را بگو که فرشتگان مي‌گويند) هيچ کس از ما فرشتگان نيست جز آنکه او را (در بندگي حق) مقامي معين است. (164) |
| وَإِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ (165) |
| و همه (به فرمان خدا) نيکو صف آراسته‌ايم. (165) |
| وَإِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ (166) |
| و دايم به تسبيح و ستايش او مشغوليم. (166) |
| وَإِنْ كَانُوا لَيَقُولُونَ (167) |
| و همانا کافران مي‌گفتند. (167) |
| لَوْ أَنَّ عِنْدَنَا ذِكْرًا مِنَ الْأَوَّلِينَ (168) |
| که اگر نزد ما کتابي از رسولان پيشين بود. (168) |
| لَكُنَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (169) |
| ما هم البته از بندگان برگزيده خدا مي‌بوديم. (169) |
| فَكَفَرُوا بِهِ ۖ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ (170) |
| و (دروغ مي‌گفتند، زيرا آن قرآن بزرگ خدا آمد و) به آن کافر شدند و به زودي (کيفر خود را) خواهند دانست. (170) |
| وَلَقَدْ سَبَقَتْ كَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِينَ (171) |
| و همانا عهد ما در باره بندگاني که به رسالت فرستاديم (چنين در علم ازلي) سبقت گرفته است. (171) |
| إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنْصُورُونَ (172) |
| که البته آنها (بر کافران) فتح و فيروزي يابند. (172) |
| وَإِنَّ جُنْدَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ (173) |
| و هميشه سپاه ما (بر دشمن) غالبند. (173) |
| فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّىٰ حِينٍ (174) |
| پس اينک روي از آنها بگردان تا به وقتي معيّن. (174) |
| وَأَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ (175) |
| و (عذاب دنيا و آخرت) آنها را به چشم ببين که آنها هم به زودي (فتح و فيروزي تو را) خواهند ديد. (175) |
| أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (176) |
| آيا کافران (به تمسخر، از تو) عذاب ما را با تعجيل مي‌طلبند؟ (176) |
| فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاءَ صَبَاحُ الْمُنْذَرِينَ (177) |
| (بدانند که) چون عذاب قهر الهي پيرامون ديارشان فرود آيد (بر آن کافران شبي بگذرد که) صبح بسيار بدي خواهند داشت. (177) |
| وَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّىٰ حِينٍ (178) |
| اينک روي از آنها بگردان تا به وقتي معين. (178) |
| وَأَبْصِرْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ (179) |
| و (عذاب و ذلّت آنها را) به چشم ببين که آنها هم به زودي (فتح و فيروزي تو را) خواهند ديد. (179) |
| سُبْحَانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ (180) |
| پاک و منزه است پروردگار تو که خدايي مقتدر و بي‌همتاست و از توصيف (جاهلانه) خلق مبرّاست. (180) |
| وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ (181) |
| و سلام و تحيت الهي بر رسولان گرامي او باد. (181) |
| وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ (182) |
| و ستايش مخصوص خداست که آفريننده جهان‌ها و جهانيان است. (182) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |