| سوره 37 | سوره مبارکه الصافات | صفحه 450 |
|
| فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِينِ (103) |
| پس وقتى هر دو تن دردادند [و همديگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پيشانى بر خاک افکند، (103) |
| وَنَادَيْنَاهُ أَنْ يَا إِبْرَاهِيمُ (104) |
| او را ندا داديم که اى ابراهيم! (104) |
| قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيَا ۚ إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ (105) |
| رؤيا[ى خود] را حقيقت بخشيدى! ما نيکوکاران را چنين پاداش مى‌دهيم! (105) |
| إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ الْبَلَاءُ الْمُبِينُ (106) |
| راستى که اين همان آزمايش آشکار بود! (106) |
| وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ (107) |
| و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانيديم. (107) |
| وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ (108) |
| و در [ميان] آيندگان براى او [آوازه نيک] به جاى گذاشتيم. (108) |
| سَلَامٌ عَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ (109) |
| درود بر ابراهيم! (109) |
| كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ (110) |
| نيکوکاران را چنين پاداش مى‌دهيم. (110) |
| إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ (111) |
| در حقيقت، او از بندگان با ايمان ما بود. (111) |
| وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ (112) |
| و او را به اسحاق که پيامبرى از [جمله] شايستگان است مژده داديم. (112) |
| وَبَارَكْنَا عَلَيْهِ وَعَلَىٰ إِسْحَاقَ ۚ وَمِنْ ذُرِّيَّتِهِمَا مُحْسِنٌ وَظَالِمٌ لِنَفْسِهِ مُبِينٌ (113) |
| و به او و به اسحاق برکت داديم، و از نسل آن دو برخى نيکوکار و [برخى] آشکارا به خود ستمکار بودند. (113) |
| وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَىٰ مُوسَىٰ وَهَارُونَ (114) |
| و در حقيقت، بر موسى و هارون منت نهاديم. (114) |
| وَنَجَّيْنَاهُمَا وَقَوْمَهُمَا مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ (115) |
| و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانيديم. (115) |
| وَنَصَرْنَاهُمْ فَكَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ (116) |
| و آنان را يارى داديم تا ايشان غالب آمدند. (116) |
| وَآتَيْنَاهُمَا الْكِتَابَ الْمُسْتَبِينَ (117) |
| و آن دو را کتاب روشن داديم. (117) |
| وَهَدَيْنَاهُمَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ (118) |
| و هر دو را به راه راست هدايت کرديم. (118) |
| وَتَرَكْنَا عَلَيْهِمَا فِي الْآخِرِينَ (119) |
| و براى آن دو در [ميان] آيندگان [نام نيک] به جاى گذاشتيم. (119) |
| سَلَامٌ عَلَىٰ مُوسَىٰ وَهَارُونَ (120) |
| درود بر موسى و هارون! (120) |
| إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ (121) |
| ما نيکوکاران را چنين پاداش مى‌دهيم، (121) |
| إِنَّهُمَا مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ (122) |
| زيرا آن دو از بندگان با ايمان ما بودند. (122) |
| وَإِنَّ إِلْيَاسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ (123) |
| و به راستى الياس از فرستادگان [ما] بود. (123) |
| إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَلَا تَتَّقُونَ (124) |
| چون به قوم خود گفت: «آيا پروا نمى‌داريد؟ (124) |
| أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِينَ (125) |
| آيا «بعل» را مى‌پرستيد و بهترين آفرينندگان را وامى‌گذاريد؟! (125) |
| اللَّهَ رَبَّكُمْ وَرَبَّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ (126) |
| [يعنى:] خدا را که پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شماست؟! (126) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |