| سوره 39 | سوره مبارکه الزمر | صفحه 463 |
|
| إِنَّا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ لِلنَّاسِ بِالْحَقِّ ۖ فَمَنِ اهْتَدَىٰ فَلِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا ۖ وَمَا أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِوَكِيلٍ (41) |
| ما اين کتاب را براى [رهبرى] مردم به حق بر تو فروفرستاديم. پس هر کس هدايت شود، به سود خود اوست، و هر کس بيراهه رود، تنها به زيان خودش گمراه مى‌شود، و تو بر آنها وکيل نيستى. (41) |
| اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا وَالَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنَامِهَا ۖ فَيُمْسِكُ الَّتِي قَضَىٰ عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَيُرْسِلُ الْأُخْرَىٰ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (42) |
| خدا روح مردم را هنگام مرگشان به تمامى باز مى‌ستاند، و [نيز] روحى را که در [موقع] خوابش نمرده است [قبض مى‌کند]؛ پس آن [نفسى] را که مرگ را بر او واجب کرده نگاه مى‌دارد، و آن ديگر [نفسها] را تا هنگامى معيّن [به سوى زندگى دنيا] بازپس مى‌فرستد. قطعاً در اين [امر] براى مردمى که مى‌انديشند نشانه‌هايى [از قدرت خدا]ست. (42) |
| أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ شُفَعَاءَ ۚ قُلْ أَوَلَوْ كَانُوا لَا يَمْلِكُونَ شَيْئًا وَلَا يَعْقِلُونَ (43) |
| آيا غير از خدا شفاعتگرانى براى خود گرفته‌اند؟ بگو: «آيا هر چند اختيار چيزى را نداشته باشند و نينديشند؟» (43) |
| قُلْ لِلَّهِ الشَّفَاعَةُ جَمِيعًا ۖ لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (44) |
| بگو: «شفاعت، يکسره از آن خداست. فرمانروايى آسمانها و زمين خاص اوست؛ سپس به سوى او باز گردانيده مى‌شويد.» (44) |
| وَإِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ ۖ وَإِذَا ذُكِرَ الَّذِينَ مِنْ دُونِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ (45) |
| و چون خدا به تنهايى ياد شود، دلهاى کسانى که به آخرت ايمان ندارند، منزجر مى‌گردد، و چون کسانى غير از او ياد شوند، بناگاه آنان شادمانى مى‌کنند. (45) |
| قُلِ اللَّهُمَّ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ عَالِمَ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ أَنْتَ تَحْكُمُ بَيْنَ عِبَادِكَ فِي مَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (46) |
| بگو: «بار الها، اى پديدآورنده آسمانها و زمين، [اى] داناى نهان و آشکار، تو خود در ميان بندگانت بر سر آنچه اختلاف مى‌کردند، داورى مى‌کنى.» (46) |
| وَلَوْ أَنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لَافْتَدَوْا بِهِ مِنْ سُوءِ الْعَذَابِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ وَبَدَا لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مَا لَمْ يَكُونُوا يَحْتَسِبُونَ (47) |
| و اگر آنچه در زمين است، يکسره براى کسانى که ظلم کرده‌اند باشد و نظيرش [نيز] با آن باشد، قطعاً [همه] آن را براى رهايى خودشان از سختى عذاب روز قيامت خواهند داد، و آنچه تصوّر[ش را ]نمى‌کردند، از جانب خدا بر ايشان آشکار مى‌گردد. (47) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |