| سوره 39 | سوره مبارکه الزمر | صفحه 463 |
|
| إِنَّا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ لِلنَّاسِ بِالْحَقِّ ۖ فَمَنِ اهْتَدَىٰ فَلِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا ۖ وَمَا أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِوَكِيلٍ (41) |
| ما اين کتاب را براي [هدايت] مردم به حقّ و راستي بر تو نازل کرده ايم؛ پس هر که هدايت يافت، به سود خود هدايت يافته و هر که گمراه شد، فقط به زيان خود گمراه مي شود؛ و تو بر آنان نگهبان و کارساز نيستي، (41) |
| اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا وَالَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنَامِهَا ۖ فَيُمْسِكُ الَّتِي قَضَىٰ عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَيُرْسِلُ الْأُخْرَىٰ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (42) |
| و خداست که روح [مردم] را هنگام مرگشان به طور کامل مي گيرد، و روحي را که [صاحبش] نمرده است نيز به هنگام خوابش [مي گيرد]، پس روح کسي که مرگ را بر او حکم کرده نگه مي دارد، [و به بدن باز نمي گرداند] و ديگر روح را تا سرآمدي معين باز مي فرستد؛ مسلماً در اين [واقعيت] براي مردمي که مي انديشند، نشانه هايي [بر قدرت خدا] ست. (42) |
| أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ شُفَعَاءَ ۚ قُلْ أَوَلَوْ كَانُوا لَا يَمْلِكُونَ شَيْئًا وَلَا يَعْقِلُونَ (43) |
| [نه اينکه بي خبران، درباره قدرت خدا نمي انديشند] بلکه به جاي خدا [از بتان] شفيعاني براي خود گرفته اند. بگو: آيا [از آنها شفاعت مي خواهيد] هر چند مالک چيزي [و اختياردار شفاعتي] نباشند و علم و عقلي نداشته باشند [و پرستندگان خود را نشناسند؟] (43) |
| قُلْ لِلَّهِ الشَّفَاعَةُ جَمِيعًا ۖ لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (44) |
| بگو: شفاعت، يکسره ويژه خداست، فرمانروايي آسمان ها و زمين در سيطره اوست، سپس به سوي او بازگردانده مي شويد؛ (44) |
| وَإِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ ۖ وَإِذَا ذُكِرَ الَّذِينَ مِنْ دُونِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ (45) |
| و هنگامي که خدا به يگانگي ياد مي شود [و نامي از معبودانشان به ميان نمي آيد] دل هاي کساني که به آخرت ايمان ندارند، نفرت پيدا مي کند و چون يادي از معبودان ديگر به ميان مي آيد، ناگاه مسرور و شاد مي شوند!! (45) |
| قُلِ اللَّهُمَّ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ عَالِمَ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ أَنْتَ تَحْكُمُ بَيْنَ عِبَادِكَ فِي مَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (46) |
| [وقتي از ايمان آوردنشان نااميد شدي] بگو: خدايا! اي آفريننده آسمان ها و زمين! [اي] داناي نهان و آشکار! تو خود در ميان بندگانت بر سر آنچه [از عقايد و عبادات] اختلاف مي کردند، داوري خواهي کرد؛ (46) |
| وَلَوْ أَنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لَافْتَدَوْا بِهِ مِنْ سُوءِ الْعَذَابِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ وَبَدَا لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مَا لَمْ يَكُونُوا يَحْتَسِبُونَ (47) |
| و اگر براي کساني که [به آيات خدا] ستم ورزيده اند، همه آنچه در زمين است و مانندش با آن باشد، بي ترديد حاضرند آن را براي رهايي خود از عذاب سخت روز قيامت عوض دهند، و از سوي خدا آنچه را که [از عذاب هاي گوناگون] نمي پنداشتند، آشکار مي شود. (47) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |