| سوره 39 | سوره مبارکه الزمر | صفحه 463 |
|
| إِنَّا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ لِلنَّاسِ بِالْحَقِّ ۖ فَمَنِ اهْتَدَىٰ فَلِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا ۖ وَمَا أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِوَكِيلٍ (41) |
| (اي رسول) اين کتاب الهي را ما به حقّ براي (هدايت) خلق بر تو فرستاديم، اينک هر که هدايت يافت نفع آن و هر که به گمراهي شتافت زيان آن بر شخص اوست و تو (پس از تبليغ رسالت و اتمام حجّت) ديگر وکيل خلق و نگهبان امّت (از قهر حقّ) نخواهي بود. (41) |
| اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا وَالَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنَامِهَا ۖ فَيُمْسِكُ الَّتِي قَضَىٰ عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَيُرْسِلُ الْأُخْرَىٰ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (42) |
| خداست آن که وقت مرگ ارواح خلق را مي‌گيرد و آن کس را که هنوز مرگش فرا نرسيده نيز در حال خواب روحش را قبض مي‌کند، سپس آن را که حکم به مرگش کرده جانش را نگاه مي‌دارد و آن را که نکرده (به بدنش) مي‌فرستد تا وقت معيّن (مرگ). در اين کار نيز ادله‌اي (از قدرت الهي) براي متفکران پديدار است. (42) |
| أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ شُفَعَاءَ ۚ قُلْ أَوَلَوْ كَانُوا لَا يَمْلِكُونَ شَيْئًا وَلَا يَعْقِلُونَ (43) |
| بلکه اين مردم کافر مشرک خدا را وا گذارده و بتهايي (بي اثر) را شفيعان خود بر گرفتند. بگو: اگر چه اين بتان کمتر چيزي در جهان مالک نباشند و عقل و ادراکي هيچ نداشته باشند (باز شفيع شما توانند شد). (43) |
| قُلْ لِلَّهِ الشَّفَاعَةُ جَمِيعًا ۖ لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (44) |
| بگو: شفاعت همه خلقان با خداست، که سلطان ملک آسمانها و زمين و است و پس از مرگ و فنا بازگشت همه شما به سوي اوست. (44) |
| وَإِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ ۖ وَإِذَا ذُكِرَ الَّذِينَ مِنْ دُونِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ (45) |
| و چون نزد مردم بي‌ايمان به آخرت، خدا را به يکتايي ياد کنند (آنها از ذکر حق) سخت ملول و دلتنگ مي‌شوند و هرگاه ذکر غير خدا (از بتها و امور مادي) کنند خرّم و دلشاد مي‌گردند. (45) |
| قُلِ اللَّهُمَّ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ عَالِمَ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ أَنْتَ تَحْكُمُ بَيْنَ عِبَادِكَ فِي مَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (46) |
| بگو: پروردگارا، اي خالق آسمانها و زمين، اي داناي عالم پيدا و پنهان، تو خود ميان بندگان در آنچه خلاف و نزاع برانگيزند حکم خواهي کرد. (46) |
| وَلَوْ أَنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لَافْتَدَوْا بِهِ مِنْ سُوءِ الْعَذَابِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ وَبَدَا لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مَا لَمْ يَكُونُوا يَحْتَسِبُونَ (47) |
| و اگر مردم ستمکار و ظالم هر آنچه در زمين است دو برابر دارا باشند البته خواهند که براي نجات خود از سختي عذاب قيامت همه را فدا کنند، و البته (آن روز) از (قهر) خدا عذابي که گمان نمي‌بردند بر آنان پديد آيد. (47) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |