| سوره 39 | سوره مبارکه الزمر | صفحه 463 |
|
| إِنَّا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ لِلنَّاسِ بِالْحَقِّ ۖ فَمَنِ اهْتَدَىٰ فَلِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا ۖ وَمَا أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِوَكِيلٍ (41) |
| ما اين کتاب را به حق براى هدايت مردم بر تو نازل کرديم. پس هر کس که هدايت يافت به سود خود اوست، و هر که گمراه شد به زيان خود به گمراهى افتاده و تو وکيل آنها نيستى. (41) |
| اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا وَالَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنَامِهَا ۖ فَيُمْسِكُ الَّتِي قَضَىٰ عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَيُرْسِلُ الْأُخْرَىٰ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (42) |
| خدا جانها را به هنگام مردنشان مى‌گيرد، و نيز جان کسانى را که در خواب خود نمرده‌اند. جانهايى را که حکم مرگ بر آنها رانده شده نگه مى‌دارد و ديگران را تا زمانى که معين است بازمى‌فرستد. در اين عبرتهاست براى آنهايى که مى‌انديشند. (42) |
| أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ شُفَعَاءَ ۚ قُلْ أَوَلَوْ كَانُوا لَا يَمْلِكُونَ شَيْئًا وَلَا يَعْقِلُونَ (43) |
| آيا سواى خدا شفيعانى اختيار کردند؟ بگو: حتى اگر آن شفيعان قدرت به کارى نداشته باشند و چيزى را درنيابند؟ (43) |
| قُلْ لِلَّهِ الشَّفَاعَةُ جَمِيعًا ۖ لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (44) |
| بگو: شفاعت سراسر از آن خداست. متعلق به اوست فرمانروايى آسمانها و زمين. سپس همه به نزد او بازگردانده مى‌شويد. (44) |
| وَإِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ ۖ وَإِذَا ذُكِرَ الَّذِينَ مِنْ دُونِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ (45) |
| چون خدا را به يکتايى ياد کنند دلهاى آن کسان که به قيامت ايمان نياورده‌اند نفرت گيرد، و چون نام ديگرى جز او برده شود شادمان شوند. (45) |
| قُلِ اللَّهُمَّ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ عَالِمَ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ أَنْتَ تَحْكُمُ بَيْنَ عِبَادِكَ فِي مَا كَانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (46) |
| بگو: بار خدايا، تويى آفريننده آسمانها و زمين، داناى نهان و آشکار، تو ميان بندگانت در هر چه در آن اختلاف مى‌کرده‌اند داورى خواهى کرد. (46) |
| وَلَوْ أَنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لَافْتَدَوْا بِهِ مِنْ سُوءِ الْعَذَابِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ وَبَدَا لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مَا لَمْ يَكُونُوا يَحْتَسِبُونَ (47) |
| اگر هر چه در روى زمين است و همانند آن، از آن ستمکاران مى‌بود، در روز قيامت خود را بدان از عذاب دردناک بازمى‌خريدند. و از خدا برايشان چيزهايى آشکار مى‌شد که هرگز حسابش را نمى‌کردند. (47) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |