| سوره 39 | سوره مبارکه الزمر | صفحه 462 |
|
| ۞ فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ كَذَبَ عَلَى اللَّهِ وَكَذَّبَ بِالصِّدْقِ إِذْ جَاءَهُ ۚ أَلَيْسَ فِي جَهَنَّمَ مَثْوًى لِلْكَافِرِينَ (32) |
| پس کيست ستمکارتر از آن که بر خدا دروغ مى‌بندد و سخن راستى را که بر او آمده است تکذيب مى‌کند. آيا کافران را در جهنم جايگاهى نيست؟ (32) |
| وَالَّذِي جَاءَ بِالصِّدْقِ وَصَدَّقَ بِهِ ۙ أُولَٰئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ (33) |
| و کسى که سخن راست آورد و تصديقش کرد، آنان پرهيزگارانند. (33) |
| لَهُمْ مَا يَشَاءُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ ۚ ذَٰلِكَ جَزَاءُ الْمُحْسِنِينَ (34) |
| برايشان هر چه بخواهند در نزد پروردگارشان مهياست. اين است پاداش نيکوکاران. (34) |
| لِيُكَفِّرَ اللَّهُ عَنْهُمْ أَسْوَأَ الَّذِي عَمِلُوا وَيَجْزِيَهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ الَّذِي كَانُوا يَعْمَلُونَ (35) |
| تا خدا بدترين اعمالى را که مرتکب شده‌اند از آنان بزدايد، و به بهتر از آنچه مى‌کرده‌اند پاداششان دهد. (35) |
| أَلَيْسَ اللَّهُ بِكَافٍ عَبْدَهُ ۖ وَيُخَوِّفُونَكَ بِالَّذِينَ مِنْ دُونِهِ ۚ وَمَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ (36) |
| تو را به کسانى که سواى خدا هستند، مى‌ترسانند. آيا خدا براى نگهدارى بنده‌اش کافى نيست؟ و هر کس را که خدا گمراه سازد هيچ راهنمايى نخواهد بود. (36) |
| وَمَنْ يَهْدِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ مُضِلٍّ ۗ أَلَيْسَ اللَّهُ بِعَزِيزٍ ذِي انْتِقَامٍ (37) |
| هر کس را که خدا راهنمايى کند، گمراه‌کننده‌اى نيست. آيا خدا پيروزمند و انتقام‌گيرنده نيست؟ (37) |
| وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ ۚ قُلْ أَفَرَأَيْتُمْ مَا تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرَادَنِيَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ كَاشِفَاتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرَادَنِي بِرَحْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِكَاتُ رَحْمَتِهِ ۚ قُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ ۖ عَلَيْهِ يَتَوَكَّلُ الْمُتَوَكِّلُونَ (38) |
| اگر از آنها بپرسى: چه کسى آسمانها و زمين را آفريده است؟ خواهند گفت: خداى يکتا. بگو: پس اينهايى را که سواى او مى‌پرستيد چگونه مى‌بينيد؟ اگر خداى يکتا بخواهد به من رنجى برساند آيا اينان مى‌توانند آن رنج را دفع کنند؟ يا اگر بخواهد به من رحمتى ارزانى دارد، مى‌توانند آن رحمت را از من بازدارند؟ بگو: خدا براى من بس است. توکل‌کنندگان به او توکل مى‌کنند. (38) |
| قُلْ يَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَىٰ مَكَانَتِكُمْ إِنِّي عَامِلٌ ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (39) |
| بگو: اى قوم من، بر وفق امکان خويش عمل کنيد. من نيز عمل مى‌کنم. و به زودى خواهيد دانست که (39) |
| مَنْ يَأْتِيهِ عَذَابٌ يُخْزِيهِ وَيَحِلُّ عَلَيْهِ عَذَابٌ مُقِيمٌ (40) |
| چه کسى به عذابى که خوارش مى‌سازد گرفتار مى‌شود، يا عذاب جاويد بر سر او فرود مى‌آيد. (40) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |