| سوره 44 | سوره مبارکه الدخان | صفحه 498 |
|
| إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ مِيقَاتُهُمْ أَجْمَعِينَ (40) |
| همانا روز قيامت که روز فصل و جدايي (مؤمن و کافر) است وعده‌گاه جميع خلايق است. (40) |
| يَوْمَ لَا يُغْنِي مَوْلًى عَنْ مَوْلًى شَيْئًا وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَ (41) |
| روزي که هيچ حمايت خويش و يار و ياوري کسي را از عذاب نرهاند و احدي را نصرت نکنند. (41) |
| إِلَّا مَنْ رَحِمَ اللَّهُ ۚ إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (42) |
| مگر آن که خدا به او رحم کند، که او تنها بر خلق مقتدر و مهربان است. (42) |
| إِنَّ شَجَرَتَ الزَّقُّومِ (43) |
| همانا درخت زقّوم جهنّم، (43) |
| طَعَامُ الْأَثِيمِ (44) |
| قوت و غذاي بدکاران است. (44) |
| كَالْمُهْلِ يَغْلِي فِي الْبُطُونِ (45) |
| که آن غذا در شکمهاشان چون مس گداخته در آتش مي‌جوشد. (45) |
| كَغَلْيِ الْحَمِيمِ (46) |
| آن سان که آب به روي آتش جوشان است. (46) |
| خُذُوهُ فَاعْتِلُوهُ إِلَىٰ سَوَاءِ الْجَحِيمِ (47) |
| (خطاب قهر رسد که) اين بدکار را بگيريد و به ميان دوزخ افکنيد. (47) |
| ثُمَّ صُبُّوا فَوْقَ رَأْسِهِ مِنْ عَذَابِ الْحَمِيمِ (48) |
| پس از آن آب جوشان بر سرش فرو ريزيد. (48) |
| ذُقْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْكَرِيمُ (49) |
| (و به استهزاء وي گوييد: عذاب دوزخ را) بچش که تو بسيار (نزد خود) توانمند و گرامي هستي. (49) |
| إِنَّ هَٰذَا مَا كُنْتُمْ بِهِ تَمْتَرُونَ (50) |
| اين همان عذابي است که از آن در شک و انکار بوديد. (50) |
| إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي مَقَامٍ أَمِينٍ (51) |
| همانا (آن روز سخت) آنان که متّقي و خداترس بودند مقام امن و امان يابند. (51) |
| فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (52) |
| در باغها و کنار چشمه‌ها و نهرها بيارامند. (52) |
| يَلْبَسُونَ مِنْ سُنْدُسٍ وَإِسْتَبْرَقٍ مُتَقَابِلِينَ (53) |
| لباس از سندس و استبرق (حرير نازک و ستبر) پوشند و رو به روي هم بر تختها تکيه زنند. (53) |
| كَذَٰلِكَ وَزَوَّجْنَاهُمْ بِحُورٍ عِينٍ (54) |
| همچنين است و با حوريان زيبا چشمشان جفت قرار داده‌ايم. (54) |
| يَدْعُونَ فِيهَا بِكُلِّ فَاكِهَةٍ آمِنِينَ (55) |
| در آن بهشت پر نعمت از هر نوع ميوه‌اي بخواهند بر آنان حاضر و (از هر درد و رنج و زحمت) ايمن و آسوده‌اند. (55) |
| لَا يَذُوقُونَ فِيهَا الْمَوْتَ إِلَّا الْمَوْتَةَ الْأُولَىٰ ۖ وَوَقَاهُمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ (56) |
| و جز آن مرگ اول (که از دنيا مردند) ديگر هيچ طعم مرگ را نمي‌چشند و خدا آنها را از عذاب دوزخ محفوظ خواهد داشت. (56) |
| فَضْلًا مِنْ رَبِّكَ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (57) |
| اين به فضل و رحمت خداي توست و همين به حقيقت سعادت و فيروزي بزرگ است. (57) |
| فَإِنَّمَا يَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِكَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ (58) |
| و ما اين قرآن را (با اين آيات وعد و وعيد با بيان فصيح) به زبان تو آسان کرديم تا مگر خلقان متذکر (حقايق آن) شوند. (58) |
| فَارْتَقِبْ إِنَّهُمْ مُرْتَقِبُونَ (59) |
| پس (از تلاوت اين آيات و اتمام حجت بر کافران) منتظر (عذاب بر آنان) باش چنان که آنها هم (بر تو) انتظار (روزگار بد و حوادث ناگوار) دارند. (59) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |