| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 151 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| المص (1) |
| المص (بعضي در تفسير آن گفته‌اند: خداي مهربان صاحب اقتدار بردبار). (1) |
| كِتَابٌ أُنْزِلَ إِلَيْكَ فَلَا يَكُنْ فِي صَدْرِكَ حَرَجٌ مِنْهُ لِتُنْذِرَ بِهِ وَذِكْرَىٰ لِلْمُؤْمِنِينَ (2) |
| اين کتابي است که به تو نازل شد، پس تو دلتنگ و رنجه خاطر (از انکار مردم) نسبت به آن مباش، تا (مردمان را) به (آيات عذاب) آن بترساني، و اهل ايمان را سبب يادآوري باشد. (2) |
| اتَّبِعُوا مَا أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ وَلَا تَتَّبِعُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ ۗ قَلِيلًا مَا تَذَكَّرُونَ (3) |
| (اي اهل ايمان) از آنچه از خدايتان به سوي شما فرستاده شده پيروي کنيد و پيرو دستورهاي غير او نباشيد و جز خدا را به دوستي مگيريد. اما اندکي بدين پند متذکر مي‌گرديد. (3) |
| وَكَمْ مِنْ قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا فَجَاءَهَا بَأْسُنَا بَيَاتًا أَوْ هُمْ قَائِلُونَ (4) |
| و چه بسيار اهالي شهرها را که هلاک کرديم و آنها را عذاب ما آمد آن گاه که در آسايش شب يا به خواب راحت نيمروز بودند. (4) |
| فَمَا كَانَ دَعْوَاهُمْ إِذْ جَاءَهُمْ بَأْسُنَا إِلَّا أَنْ قَالُوا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ (5) |
| پس در هنگامي که عذاب ما به آنان رسيد جز اين اعتراف نکردند که گفتند: ما خود ستمکار و مستحق عذاب بوديم. (5) |
| فَلَنَسْأَلَنَّ الَّذِينَ أُرْسِلَ إِلَيْهِمْ وَلَنَسْأَلَنَّ الْمُرْسَلِينَ (6) |
| البته ما هم از امتها که پيامبران به سويشان آمدند و هم از پيغمبران آنها باز خواست خواهيم کرد. (6) |
| فَلَنَقُصَّنَّ عَلَيْهِمْ بِعِلْمٍ ۖ وَمَا كُنَّا غَائِبِينَ (7) |
| پس بر آنان (حکايت حال آنها را تماما) به علم و بصيرت کامل بيان کنيم، و ما از کردار آنان غايب و غافل نبوده‌ايم. (7) |
| وَالْوَزْنُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ ۚ فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (8) |
| و روز محشر حقا روز سنجيدن اعمال است، پس آنان که در آن ميزان حق وزين و نيکوکار بودند البته رستگار خواهند بود. (8) |
| وَمَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ فَأُولَٰئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ بِمَا كَانُوا بِآيَاتِنَا يَظْلِمُونَ (9) |
| و آنان که در آن ميزان سبک وزن بودند (يعني بي ايمان و بد عملند) آنان کساني هستند که به حقيقت به خود زيان رسانيده‌اند چون به آيات ما ستم مي‌کردند. (9) |
| وَلَقَدْ مَكَّنَّاكُمْ فِي الْأَرْضِ وَجَعَلْنَا لَكُمْ فِيهَا مَعَايِشَ ۗ قَلِيلًا مَا تَشْكُرُونَ (10) |
| و همانا ما شما (فرزندان آدم) را در زمين تمکين و اقتدار بخشيديم و در آن بر شما معاش و روزي مقرر داشتيم، ليکن اندک شکر نعمتهاي خداي را به جا مي‌آريد. (10) |
| وَلَقَدْ خَلَقْنَاكُمْ ثُمَّ صَوَّرْنَاكُمْ ثُمَّ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ لَمْ يَكُنْ مِنَ السَّاجِدِينَ (11) |
| و همانا شما آدميان را بيافريديم و آن گاه که بدين صورت کامل آراستيم، فرشتگان را به سجده آدم مأمور کرديم، همه سجده کردند جز شيطان که از جمله سجده کنندگان نبود. (11) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |