| سوره 30 | سوره مبارکه الروم | صفحه 408 |
|
| وَإِذَا مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ دَعَوْا رَبَّهُمْ مُنِيبِينَ إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا أَذَاقَهُمْ مِنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِيقٌ مِنْهُمْ بِرَبِّهِمْ يُشْرِكُونَ (33) |
| و چون مردم را زيانى رسد، پروردگار خود را، در حالى که به درگاه او توبه مى‌کنند، مى‌خوانند، و آنگاه که از جانب خود رحمتى به آنان چشانيد، بناگاه دستهاى از ايشان به پروردگارشان شرک مى‌آورند. (33) |
| لِيَكْفُرُوا بِمَا آتَيْنَاهُمْ ۚ فَتَمَتَّعُوا فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (34) |
| بگذار تا به آنچه بدانها عطا کرده‌ايم کفران ورزند. [بگو:] برخوردار شويد، زودا که خواهيد دانست. (34) |
| أَمْ أَنْزَلْنَا عَلَيْهِمْ سُلْطَانًا فَهُوَ يَتَكَلَّمُ بِمَا كَانُوا بِهِ يُشْرِكُونَ (35) |
| يا [مگر] حجّتى بر آنان نازل کرده‌ايم که آن [حجّت] در باره آنچه با [خدا] شريک مى‌گردانيده‌اند سخن مى‌گويد؟ (35) |
| وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِهَا ۖ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطُونَ (36) |
| و چون مردم را رحمتى بچشانيم، بدان شاد مى‌گردند؛ و چون به [سزاى] آنچه دستاورد گذشته آنان است، صدمه‌اى به ايشان برسد، بناگاه نوميد مى‌شوند. (36) |
| أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (37) |
| آيا ندانسته‌اند که [اين] خداست که روزى را براى هر کس که بخواهد فراخ يا تنگ مى‌گرداند؟ قطعاً در اين [امر] براى مردمى که ايمان مى‌آورند عبرتهاست. (37) |
| فَآتِ ذَا الْقُرْبَىٰ حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ ۚ ذَٰلِكَ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (38) |
| پس حق خويشاوند و تنگدست و در راه‌مانده را بده. اين [انفاق] براى کسانى که خواهان خشنودى خدايند بهتر است، و اينان همان رستگارانند. (38) |
| وَمَا آتَيْتُمْ مِنْ رِبًا لِيَرْبُوَ فِي أَمْوَالِ النَّاسِ فَلَا يَرْبُو عِنْدَ اللَّهِ ۖ وَمَا آتَيْتُمْ مِنْ زَكَاةٍ تُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُضْعِفُونَ (39) |
| و آنچه [به قصد] ربا مى‌دهيد تا در اموال مردم سود و افزايش بردارد، نزد خدا فزونى نمى‌گيرد؛ و[لى] آنچه را از زکات -در حالى که خشنودى خدا را خواستاريد- داديد، پس آنان همان فزونى‌يافتگانند [و مضاعف مى‌شود]. (39) |
| اللَّهُ الَّذِي خَلَقَكُمْ ثُمَّ رَزَقَكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ۖ هَلْ مِنْ شُرَكَائِكُمْ مَنْ يَفْعَلُ مِنْ ذَٰلِكُمْ مِنْ شَيْءٍ ۚ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ (40) |
| خدا همان کسى است که شما را آفريد، سپس به شما روزى بخشيد، آنگاه شما را مى‌ميراند و پس از آن زنده مى‌گرداند. آيا در ميان شريکان شما کسى هست که کارى از اين [قبيل] کند؟ منزه است او، و برتر است از آنچه [با وى] شريک مى‌گردانند. (40) |
| ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (41) |
| به سبب آنچه دستهاى مردم فراهم آورده، فساد در خشکى و دريا نمودار شده است، تا [سزاى] بعضى از آنچه را که کرده‌اند به آنان بچشاند، باشد که بازگردند. (41) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |