| سوره 46 | سوره مبارکه الاحقاف | صفحه 503 |
|
| وَإِذَا حُشِرَ النَّاسُ كَانُوا لَهُمْ أَعْدَاءً وَكَانُوا بِعِبَادَتِهِمْ كَافِرِينَ (6) |
| و هنگامى که اين مردم محشور شوند معبودها دشمنان آنانند و عبادتشان را انکار مى کنند. (6) |
| وَإِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ هَٰذَا سِحْرٌ مُبِينٌ (7) |
| و هنگامى که آيات روشن ما بر آنان خوانده شود، کسانى که کفر ورزيده اند چون حق به ايشان برسد درباره آن مى گويند: اين سحرى نمايان است. (7) |
| أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ ۖ قُلْ إِنِ افْتَرَيْتُهُ فَلَا تَمْلِكُونَ لِي مِنَ اللَّهِ شَيْئًا ۖ هُوَ أَعْلَمُ بِمَا تُفِيضُونَ فِيهِ ۖ كَفَىٰ بِهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ ۖ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (8) |
| آيا مى گويند: قرآن را ساخته و به دروغ به خدا نسبت داده است؟ بگو: اگر من آن را ساخته باشم [به کيفر آن هلاک مى شوم و] شما در برابر خدا اختيار چيزى را براى من نداريد، او به آنچه شما در آن به گفتوگو مى پردازيد داناتر است. کافى است که او ميان من و شما شاهد [و حاکم] باشد و او است آمرزگار رحيم. (8) |
| قُلْ مَا كُنْتُ بِدْعًا مِنَ الرُّسُلِ وَمَا أَدْرِي مَا يُفْعَلُ بِي وَلَا بِكُمْ ۖ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَىٰ إِلَيَّ وَمَا أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُبِينٌ (9) |
| بگو: من نوظهورى از رسولان نيستم و نمى دانم با من و با شما چه خواهد شد، جز آنچه را که به من وحى مى شود پيروى نمى کنم و من جز اخطارکننده اى آشکار نيستم. (9) |
| قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ كَانَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَكَفَرْتُمْ بِهِ وَشَهِدَ شَاهِدٌ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ عَلَىٰ مِثْلِهِ فَآمَنَ وَاسْتَكْبَرْتُمْ ۖ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ (10) |
| بگو: به من خبر دهيد که اگر قرآن از نزد خدا باشد و شما آن را انکار کنيد و شاهدى از بنى اسرائيل بر مثل آن شهادت دهد، پس ايمان بياورد و شما [از قبول آن] تکبّر بورزيد [آيا در اين صورت ظالم و گمراه نيستيد؟] همانا خدا مردم ظالم را هدايت نمى کند. (10) |
| وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا لَوْ كَانَ خَيْرًا مَا سَبَقُونَا إِلَيْهِ ۚ وَإِذْ لَمْ يَهْتَدُوا بِهِ فَسَيَقُولُونَ هَٰذَا إِفْكٌ قَدِيمٌ (11) |
| و آنان که کفر ورزيده اند درباره آنان که ايمان آورده اند، گفتند: اگر [اين دين] خوب بود اينها در پذيرفتن آن بر ما سبقت نمى گرفتند و چون بهوسيله آن هدايت نشده اند، خواهند گفت: اين دروغى قديمى است. (11) |
| وَمِنْ قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَىٰ إِمَامًا وَرَحْمَةً ۚ وَهَٰذَا كِتَابٌ مُصَدِّقٌ لِسَانًا عَرَبِيًّا لِيُنْذِرَ الَّذِينَ ظَلَمُوا وَبُشْرَىٰ لِلْمُحْسِنِينَ (12) |
| و کتاب موسى که پيشوا و رحمت بود پيش از آن [نازل شده] بود، و اين کتابى است به زبان عربى که تصديق کننده [کتاب هاى آسمانى] است تا به آنان که ظلم کرده اند اخطار کند و براى نيکوکاران بشارتى باشد. (12) |
| إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (13) |
| همانا کسانى که گفتند: پروردگار ما خدا است و سپس ايستادگى کردند، نه ترسى بر آنان هست و نه غمگين مى شوند. (13) |
| أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (14) |
| اينان به سزاى آنچه انجام مى دادند اهل بهشت اند که در آن جاودانه خواهند ماند. (14) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |