| سوره 17 | سوره مبارکه الاسراء | صفحه 293 |
|
| وَبِالْحَقِّ أَنْزَلْنَاهُ وَبِالْحَقِّ نَزَلَ ۗ وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا مُبَشِّرًا وَنَذِيرًا (105) |
| و آن (قرآن) را به حق نازل کرديم و به حق نازل شد; و تو را نفرستاديم مگر بشارت دهنده و اخطار کننده. (105) |
| وَقُرْآنًا فَرَقْنَاهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَى النَّاسِ عَلَىٰ مُكْثٍ وَنَزَّلْنَاهُ تَنْزِيلًا (106) |
| و آن قرآن را در حالى که کتابى خواندنى است بخش بخش قرار داديم تا آن را با درنگ بر مردم بخوانى; و آن را چنان که بايد به تدريج نازل کرديم. (106) |
| قُلْ آمِنُوا بِهِ أَوْ لَا تُؤْمِنُوا ۚ إِنَّ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ إِذَا يُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ سُجَّدًا (107) |
| بگو: به آن ايمان بياوريد يا نياوريد [چندان فرقى نمى کند] همانا آنان (اهل کتاب) که پيش از نزولِ آن دانش يافته اند وقتى [اين کتاب] بر آنان تلاوت مى شود، سجده کنان بر چانه هاى خود [به زمين ]درمى افتند، (107) |
| وَيَقُولُونَ سُبْحَانَ رَبِّنَا إِنْ كَانَ وَعْدُ رَبِّنَا لَمَفْعُولًا (108) |
| و مى گويند: سبحان ربّنا [عجبا!] حتماً وعده پروردگار ما انجام شدنى است، (108) |
| وَيَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ يَبْكُونَ وَيَزِيدُهُمْ خُشُوعًا ۩ (109) |
| و گريان بر چانه هايشان درمى افتند و بر خشوع آنان مى افزايد. (109) |
| قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَٰنَ ۖ أَيًّا مَا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَلَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَلَا تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَيْنَ ذَٰلِكَ سَبِيلًا (110) |
| بگو: خواه [او را] <الله> بخوانيد يا <رحمان> بخوانيد، هر کدام را بخوانيد [روا است، که ]براى او نيکوترين نام ها است; و صداى خود را به نماز بلند نکن و آن را آهسته [نيز ]نخوان، و ميان اين دو، راهى انتخاب کن. (110) |
| وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ ۖ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرًا (111) |
| و بگو: ستايش مخصوص خدايى است که نه فرزندى برگزيده و نه در حاکميت شريکى دارد و نه از روى زبونى [نياز به] ياورى دارد، و او را چنان که بايد بزرگ بدار. (111) |
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
|
به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَنْزَلَ عَلَىٰ عَبْدِهِ الْكِتَابَ وَلَمْ يَجْعَلْ لَهُ عِوَجًا ۜ (1) |
| ستايش مخصوص خدا است که اين کتاب را بربنده خود نازل کرد و براى آن هيچ گونه کجى و انحرافى قرار نداد. (1) |
| قَيِّمًا لِيُنْذِرَ بَأْسًا شَدِيدًا مِنْ لَدُنْهُ وَيُبَشِّرَ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا حَسَنًا (2) |
| [کتابى است] راست و درست تا در مورد عذابى سخت از جانب خود اخطار کند و به مؤمنانى که کارهاى شايسته انجام مى دهند، مژده دهد که براى ايشان اجرى نيکو خواهد بود. (2) |
| مَاكِثِينَ فِيهِ أَبَدًا (3) |
| که در آن هميشه ماندگار خواهند بود. (3) |
| وَيُنْذِرَ الَّذِينَ قَالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا (4) |
| و[نيز] به کسانى که گفتند: خدا فرزندى برگرفته است، اخطار کند. (4) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |