| سوره 26 | سوره مبارکه الشعراء | صفحه 375 |
|
| وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ (184) |
| و از آن کس که شما و خلق [انبوه] گذشته را آفريده است پروا کنيد.» (184) |
| قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (185) |
| گفتند: «تو واقعاً از افسون‌شدگانى.» (185) |
| وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ (186) |
| «و تو جز بشرى مانند ما [بيش] نيستى، و قطعاً تو را از دروغگويان مى‌دانيم. (186) |
| فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (187) |
| پس اگر از راستگويانى، پاره‌اى از آسمان بر [سر] ما بيفکن.» (187) |
| قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ (188) |
| [شعيب] گفت: «پروردگارم به آنچه مى‌کنيد داناتر است.» (188) |
| فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (189) |
| پس او را تکذيب کردند، و عذابِ روزِ ابر [آتشبار] آنان را فرو گرفت. به راستى آن، عذاب روزى هولناک بود. (189) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (190) |
| قطعاً در اين [عقوبت درسِ] عبرتى است، و[لى] بيشترشان ايمان آورنده نبودند. (190) |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (191) |
| و در حقيقت، پروردگار تو همان شکست‌ناپذير مهربان است. (191) |
| وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (192) |
| و راستى که اين [قرآن] وحى پروردگار جهانيان است. (192) |
| نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ (193) |
| «روح الامين» آن را بر دلت نازل کرد، (193) |
| عَلَىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ (194) |
| تا از [جمله] هشداردهندگان باشى؛ (194) |
| بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ (195) |
| به زبان عربى روشن، (195) |
| وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ (196) |
| و [وصف] آن در کتابهاى پيشينيان آمده است. (196) |
| أَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ (197) |
| آيا براى آنان، اين خود دليلى روشن نيست که علماى بنى‌اسرائيل از آن اطّلاع دارند؟ (197) |
| وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ (198) |
| و اگر آن را بر برخى از غير عرب زبانان نازل مى‌کرديم، (198) |
| فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ (199) |
| و پيامبر آن را برايشان مى‌خواند به آن ايمان نمى‌آوردند. (199) |
| كَذَٰلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (200) |
| اين گونه در دلهاى گناهکاران، [انکار را] راه مى‌دهيم: (200) |
| لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (201) |
| که به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببينند، (201) |
| فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (202) |
| که به طور ناگهانى -در حالى که بى‌خبرند- بديشان برسد. (202) |
| فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ (203) |
| و بگويند: «آيا مهلت خواهيم يافت؟» (203) |
| أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (204) |
| پس آيا عذاب ما را به شتاب مى‌خواهند؟ (204) |
| أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ (205) |
| مگر نمى‌دانى که اگر سالها آنان را برخوردار کنيم، (205) |
| ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ (206) |
| و آنگاه آنچه که [بدان] بيم داده مى‌شوند بديشان برسد، (206) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |