| سوره 23 | سوره مبارکه المؤمنون | صفحه 348 |
|
| بَلْ أَتَيْنَاهُمْ بِالْحَقِّ وَإِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ (90) |
| [نه!] بلکه حقيقت را بر ايشان آورديم، و قطعاً آنان دروغگويند. (90) |
| مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِنْ وَلَدٍ وَمَا كَانَ مَعَهُ مِنْ إِلَٰهٍ ۚ إِذًا لَذَهَبَ كُلُّ إِلَٰهٍ بِمَا خَلَقَ وَلَعَلَا بَعْضُهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ ۚ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ (91) |
| خدا فرزندى اختيار نکرده و با او معبودى [ديگر] نيست، و اگر جز اين بود، قطعاً هر خدايى آنچه را آفريده [بود] باخود مى‌برد، و حتماً بعضى از آنان بر بعضى ديگر تفوّق مى‌جستند. منزه است خدا از آنچه وصف مى‌کنند. (91) |
| عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَتَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ (92) |
| داناى نهان و آشکار، و برتر است از آنچه [با او] شريک مى‌گردانند. (92) |
| قُلْ رَبِّ إِمَّا تُرِيَنِّي مَا يُوعَدُونَ (93) |
| بگو: «پروردگارا، اگر آنچه را که [از عذاب] به آنان وعده داده شده است به من نشان دهى، (93) |
| رَبِّ فَلَا تَجْعَلْنِي فِي الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (94) |
| پروردگارا، پس مرا در ميان قوم ستمکار قرار مده.» (94) |
| وَإِنَّا عَلَىٰ أَنْ نُرِيَكَ مَا نَعِدُهُمْ لَقَادِرُونَ (95) |
| و به راستى که ما تواناييم که آنچه را به آنان وعده داده‌ايم بر تو بنمايانيم. (95) |
| ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ السَّيِّئَةَ ۚ نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَصِفُونَ (96) |
| بدى را به شيوه‌اى نيکو دفع کن. ما به آنچه وصف مى‌کنند داناتريم. (96) |
| وَقُلْ رَبِّ أَعُوذُ بِكَ مِنْ هَمَزَاتِ الشَّيَاطِينِ (97) |
| و بگو: «پروردگارا، از وسوسه‌هاى شيطانها به تو پناه مى‌برم. (97) |
| وَأَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَنْ يَحْضُرُونِ (98) |
| و پروردگارا، از اينکه [آنها] به پيش من حاضر شوند به تو پناه مى‌برم.» (98) |
| حَتَّىٰ إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ (99) |
| تا آنگاه که مرگ يکى از ايشان فرا رسد، مى‌گويد: «پروردگارا، مرا بازگردانيد، (99) |
| لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ ۚ كَلَّا ۚ إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا ۖ وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ (100) |
| شايد من در آنچه وانهاده‌ام کار نيکى انجام دهم. نه چنين است، اين سخنى است که او گوينده آن است و پشاپيش آنان برزخى است تا روزى که برانگيخته خواهند شد. (100) |
| فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلَا أَنْسَابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَلَا يَتَسَاءَلُونَ (101) |
| پس آنگاه که در صور دميده شود، [ديگر] ميانشان نسبت خويشاوندى وجود ندارد، و از [حال] يکديگر نمى‌پرسند. (101) |
| فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (102) |
| پس کسانى که کفه ميزان [اعمال] آنان سنگين باشد، ايشان رستگارانند. (102) |
| وَمَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ فَأُولَٰئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِي جَهَنَّمَ خَالِدُونَ (103) |
| و کسانى که کفه ميزان [اعمال]شان سبک باشد، آنان به خويشتن زيان زده [و] هميشه در جهنم مى‌مانند. (103) |
| تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ وَهُمْ فِيهَا كَالِحُونَ (104) |
| آتش چهره آنها را مى‌سوزاند، و آنان در آنجا ترش‌رويند. (104) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |