| سوره 23 | سوره مبارکه المؤمنون | صفحه 348 |
|
| بَلْ أَتَيْنَاهُمْ بِالْحَقِّ وَإِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ (90) |
| آرى ، وعده قيامت و حساب و جزا دروغ نيست ، بلکه ما با اين وعده حق را برايشان آورده ايم ، و قطعاً منکران قيامت دروغ مى گويند که رستاخيز را ناممکن مى دانند . (90) |
| مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِنْ وَلَدٍ وَمَا كَانَ مَعَهُ مِنْ إِلَٰهٍ ۚ إِذًا لَذَهَبَ كُلُّ إِلَٰهٍ بِمَا خَلَقَ وَلَعَلَا بَعْضُهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ ۚ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ (91) |
| خدا فرزندى اختيار نکرده است تا او نيز خدا باشد ، و هرگز با وجود خدا هيچ معبود و خداوندگارى نبوده است ، زيرا اگر خدايانى وجود مى داشت ، هر کدام با آنچه آفريده بود به سويى مى رفت و در نتيجه نظام هستى از هم گسسته مى شد ، و علاوه بر اين بعضى از آن خدايان بر بعضى ديگر برترى مى يافتند . منزّه است خدا از آنچه مردم او را بدان وصف مى کنند; (91) |
| عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَتَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ (92) |
| همان خدايى که داناى نهان و آشکار است و مى داند که خداوندگارى جز او نيست . پس او والاتر از آن است که شريکى براى وى پندارند . (92) |
| قُلْ رَبِّ إِمَّا تُرِيَنِّي مَا يُوعَدُونَ (93) |
| اى پيامبر ، خدايت را بخوان و بگو : پروردگارا ، اگر مى خواهى عذابى را که به مشرکان وعده داده مى شود در اين دنيا به من نشان دهى ، (93) |
| رَبِّ فَلَا تَجْعَلْنِي فِي الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (94) |
| پروردگارا ، مرا از ميان اين ستم پيشگان بيرون بر تا عذاب موعود دامنگير من نشود . (94) |
| وَإِنَّا عَلَىٰ أَنْ نُرِيَكَ مَا نَعِدُهُمْ لَقَادِرُونَ (95) |
| و ما قطعاً تواناييم بر اين که آنچه را به مشرکان وعده مى دهيم به تو نشان دهيم . (95) |
| ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ السَّيِّئَةَ ۚ نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَصِفُونَ (96) |
| اما اکنون که در ميانشان هستى ، بايد رفتار بدشان را با نيکوترين خصلت ها دفع کنى . ما به سخنان ناشايسته اى که مشرکان ما را بدان وصف مى کنند داناتريم . (96) |
| وَقُلْ رَبِّ أَعُوذُ بِكَ مِنْ هَمَزَاتِ الشَّيَاطِينِ (97) |
| و بگو : پروردگارا ، از وسوسه ها و اغواگرى هاى شياطين به تو پناه مى برم . (97) |
| وَأَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَنْ يَحْضُرُونِ (98) |
| پروردگارا ، و از اين که نزد من حاضر شوند به تو پناه مى برم . (98) |
| حَتَّىٰ إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ (99) |
| اين کفرپيشگان همچنان به کفر خود ادامه مى دهند و به ثروت خود مغرورند; تا آن گاه که مرگ به سراغ يکى از آنان بيايد ، در آن حال به درگاه خدا استغاثه مى کند و نداى « يا ربّ » سر مى دهد و به فرشتگان مى گويد : مرا به دنيا بازگردانيد; (99) |
| لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ ۚ كَلَّا ۚ إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا ۖ وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ (100) |
| اگر باز گردم ، شايد در ثروتى که از خود بر جاى نهاده ام کارى شايسته کنم و آنها را براى خشنودى خدا انفاق نمايم . چنين نيست ، درخواستِ بازگشت بى اثر است ، او فقط اين سخن را بر زبان مى آورد ، و فراروى آدميان پس از مرگ ، جهانى است ميان دنيا و آخرت تا روزى که برانگيخته شوند . (100) |
| فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلَا أَنْسَابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَلَا يَتَسَاءَلُونَ (101) |
| پس هنگامى که در صور دميده شود و مردگان زنده شوند ، در آن روز ميانشان خويشاوندى نمى ماند و هيچ کس به کار ديگرى نخواهد آمد و از حال و کار يکديگر نخواهند پرسيد . (101) |
| فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (102) |
| آن روز اعمال انسان را مى سنجند; پس کسانى که اعمالشان وزين است ، آنان سعادتمندند . (102) |
| وَمَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ فَأُولَٰئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِي جَهَنَّمَ خَالِدُونَ (103) |
| و کسانى که اعمالشان سبک است آنان کسانى اند که هستى خود را باخته اند و در دوزخ جاودانه خواهند بود . (103) |
| تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ وَهُمْ فِيهَا كَالِحُونَ (104) |
| شعله آتش صورت هايشان را مى گدازد و آنان در آن جا با لب هاى سوخته و جمع شده و دندان هاى آشکار ، به سر مى برند . (104) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |