| سوره 26 | سوره مبارکه الشعراء | صفحه 375 |
|
| وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ (184) |
| و از (نافرماني) کسي که شما و اقوام پيشين را آفريد بپرهيزيد!) (184) |
| قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (185) |
| آنها گفتند: (تو فقط از افسونشدگاني! (185) |
| وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ (186) |
| تو بشري همچون مائي، تنها گماني که درباره تو داريم اين است که از دروغگوياني! (186) |
| فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (187) |
| اگر راست ميگويي، سنگهايي از آسمان بر سر ما بباران!) (187) |
| قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ (188) |
| (شعيب) گفت: (پروردگار من به اعمالي که شما انجام ميدهيد داناتر است!) (188) |
| فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (189) |
| سرانجام او را تکذيب کردند، و عذاب روز سايبان (سايباني از ابر صاعقهخيز) آنها را فراگرفت، يقينا آن عذاب روز بزرگي بود! (189) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (190) |
| در اين ماجرا، آيت و نشانه اي است، ولي بيشتر آنها مومن نبودند. (190) |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (191) |
| و پروردگار تو عزيز و رحيم است! (191) |
| وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (192) |
| مسلما اين (قرآن) از سوي پروردگار جهانيان نازل شده است! (192) |
| نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ (193) |
| روح الامين آن را نازل کرده است. (193) |
| عَلَىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ (194) |
| بر قلب (پاک) تو، تا از انذارکنندگان باشي! (194) |
| بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ (195) |
| آن را به زبان عربي آشکار (نازل کرد)! (195) |
| وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ (196) |
| و توصيف آن در کتابهاي پيشينيان نيز آمده است! (196) |
| أَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ (197) |
| آيا همين نشانه براي آنها کافي نيست که علماي بني اسرائيل بخوبي از آن آگاهند؟! (197) |
| وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ (198) |
| هرگاه ما آن را بر بعضي از عجم [= غير عرب]ها نازل ميکرديم. (198) |
| فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ (199) |
| و او آن را بر ايشان ميخواند، به آن ايمان نمي آورند! (199) |
| كَذَٰلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (200) |
| (آري،) اين گونه (با بياني رسا) قرآن را در دلهاي مجرمان وارد ميکنيم! (200) |
| لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (201) |
| (اما) به آن ايمان نمي آورند تا عذاب دردناک را با چشم خود ببينند! (201) |
| فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (202) |
| ناگهان به سراغشان مي آيد، در حالي که توجه ندارند! (202) |
| فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ (203) |
| و (در آن هنگام) ميگويند: (آيا به ما مهلتي داده خواهد شد؟!) (203) |
| أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (204) |
| آيا براي عذاب ما عجله ميکنند؟! (204) |
| أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ (205) |
| به ما خبر ده، اگر (باز هم) سالياني آنها را از اين زندگي بهره مند سازيم. (205) |
| ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ (206) |
| سپس عذابي که به آنها وعده داده شده به سراغشان بيايد. (206) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |