| سوره 30 | سوره مبارکه الروم | صفحه 408 |
|
| وَإِذَا مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ دَعَوْا رَبَّهُمْ مُنِيبِينَ إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا أَذَاقَهُمْ مِنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِيقٌ مِنْهُمْ بِرَبِّهِمْ يُشْرِكُونَ (33) |
| چون بر آدميان زيانى رسد، پروردگارشان را بخوانند و به درگاه او توبه کنند؛ و چون رحمت خويش به آنها بچشاند، گروهى را بينى که به پروردگارشان شرک مى‌آورند. (33) |
| لِيَكْفُرُوا بِمَا آتَيْنَاهُمْ ۚ فَتَمَتَّعُوا فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (34) |
| پس نعمتى را که به آنها داده‌ايم کفران کنند. اکنون متمتع شويد، زودا که خواهيد دانست. (34) |
| أَمْ أَنْزَلْنَا عَلَيْهِمْ سُلْطَانًا فَهُوَ يَتَكَلَّمُ بِمَا كَانُوا بِهِ يُشْرِكُونَ (35) |
| آيا برايشان دليلى نازل کرديم تا از چيزى که با خدا شريک مى‌سازند سخن گفته باشد؟ (35) |
| وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِهَا ۖ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطُونَ (36) |
| چون به مردم رحمتى بچشانيم، شادمان مى‌شوند؛ و چون به سبب کارهايى که کرده‌اند رنجى به آنها رسد، ناگهان نوميد مى‌گردند. (36) |
| أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (37) |
| آيا نمى‌بينند که خدا روزى هر کس را که بخواهد فراوان مى‌کند يا او را تنگ روزى مى‌سازد؟ در اين عبرتهايى است براى مردمى که ايمان مى‌آورند. (37) |
| فَآتِ ذَا الْقُرْبَىٰ حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ ۚ ذَٰلِكَ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (38) |
| حق خويشاوند و مسکين و در راه مانده را ادا کن. اين بهتر است براى کسانى که خشنودى خدا را مى‌جويند و ايشان رستگارانند. (38) |
| وَمَا آتَيْتُمْ مِنْ رِبًا لِيَرْبُوَ فِي أَمْوَالِ النَّاسِ فَلَا يَرْبُو عِنْدَ اللَّهِ ۖ وَمَا آتَيْتُمْ مِنْ زَكَاةٍ تُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُضْعِفُونَ (39) |
| مالى که به ربا مى‌دهيد تا در اموال مردم افزون شود، نزد خدا هيچ افزون نمى‌شود؛ و مالى که براى خشنودى خدا از بابت زکات مى‌پردازيد، کسانى که چنين کنند پاداش مضاعف دارند. (39) |
| اللَّهُ الَّذِي خَلَقَكُمْ ثُمَّ رَزَقَكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ۖ هَلْ مِنْ شُرَكَائِكُمْ مَنْ يَفْعَلُ مِنْ ذَٰلِكُمْ مِنْ شَيْءٍ ۚ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ (40) |
| خداست آن که شما را بيافريد، سپس روزى داد، سپس مى‌ميراند، سپس زنده مى‌کند. آيا کسانى که شريک خدا مى‌سازيد، هيچ از اين کارها توانند؟ منزه است او و از هر چه برايش شريک مى‌آورند برتر است. (40) |
| ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (41) |
| به سبب اعمال مردم، فساد در خشکى و دريا آشکار شد تا به آنان جزاى بعضى از کارهايشان را بچشاند، باشد که بازگردند. (41) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |