| سوره 26 | سوره مبارکه الشعراء | صفحه 376 |
|
| مَا أَغْنَىٰ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ (207) |
| مهلت يافتن آنان و بهره بردنِ چند سالِ ديگر از دنيا ، عذاب را از آنان دور نخواهد ساخت ؟ (207) |
| وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ (208) |
| ما هيچ شهرى را به عذاب ويران نکرديم و مردم آن را هلاک نساختيم مگر اين که براى آنان پيامبرانى هشداردهنده بود; (208) |
| ذِكْرَىٰ وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ (209) |
| پيامبرانى که به آنان تذکر مى دادند; و ما چنان نبوده ايم که پيش از فرستادن پيامبران ، مردم را گرفتار عذاب کنيم ، چرا که ما ستمکار نبوده ايم . (209) |
| وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ (210) |
| قرآن کلام خداست و شياطين ( جنّيان شرور ) آن را فرود نياورده اند . (210) |
| وَمَا يَنْبَغِي لَهُمْ وَمَا يَسْتَطِيعُونَ (211) |
| آنان درخور اين کار نيستند ، زيرا موجوداتى فسادخواه و باطل گرا هستند و قرآن سراسر حق و پيراسته از باطل است ، و آنها بر فرود آوردن قرآن ناتوانند ، (211) |
| إِنَّهُمْ عَنِ السَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ (212) |
| چرا که از شنيدن اخبار آسمانى برکنار شده اند و هرگاه به عالم برتر نزديک شوند تا خبرى از غيب دريافت کنند ، با شهاب هاى آسمانى رانده مى شوند . (212) |
| فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ (213) |
| حال که قرآن کلام خداست و همگان را از شرک برحذر مى دارد ، مبادا با وجود خدا به پرستش معبودى ديگر روى بياورى که در اين صورت از عذاب شدگان خواهى شد . (213) |
| وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ (214) |
| و هم اکنون وقت آن است که خويشاوندان نزديک تر خود را به کيفر شرک و بت پرستى هشدار دهى . (214) |
| وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (215) |
| و براى کسانى که به تو ايمان آورده و از تو پيروى کرده اند بال و پر خويش فرو گستر و آنان را پيرامون خود گرد آور و با آنان مهربان باش و با بردبارى به تربيتشان همّت گمار . (215) |
| فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمَّا تَعْمَلُونَ (216) |
| پس اگر خويشاوندانت از پذيرش دعوت تو سرپيچى کردند ، به آنان بگو : من از کردار شما دورى مى گزينم . (216) |
| وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ (217) |
| و در کار مؤمنان و کافران بر آن خداوند مقتدر و مهربانى توکل کن که با اقتدارش طغيانگران را کيفر و به رحمتش مؤمنان را رهايى مى دهد; (217) |
| الَّذِي يَرَاكَ حِينَ تَقُومُ (218) |
| همان کسى که تو را هنگامى که به نماز مى ايستى مى بيند ، (218) |
| وَتَقَلُّبَكَ فِي السَّاجِدِينَ (219) |
| و نيز حرکت تو را در ميان سجده کنندگان . (219) |
| إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (220) |
| آرى ، به خدا توکّل کن که همو شنوا و داناست . (220) |
| هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلَىٰ مَنْ تَنَزَّلُ الشَّيَاطِينُ (221) |
| اى مشرکان ، شيطان قرآن را بر پيامبر القا نکرده است; مى خواهيد آيا به شما خبر دهم که شياطين بر چه کسانى فرود مى آيند و سخنانى را به آنان القا مى کنند ؟ (221) |
| تَنَزَّلُ عَلَىٰ كُلِّ أَفَّاكٍ أَثِيمٍ (222) |
| آنها بر هر دروغ پرداز زشتکارى فرود مى آيند ، و پيامبر نه دروغى بر زبان آورده و نه هرگز کارى ناپسند کرده است . (222) |
| يُلْقُونَ السَّمْعَ وَأَكْثَرُهُمْ كَاذِبُونَ (223) |
| آنها اخبارى را که دزدانه از عالم برتر شنيده اند ، به هر کس که بر او فرود آيند القا مى کنند و بيشترشان دروغگو هستند و اخبار نادرست را در اختيار آن گروه از آدميان قرار مى دهند . (223) |
| وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ (224) |
| مشرکان مى گويند : تو شاعرى و قرآن شعر است; در صورتى که شاعران چون دروغ مى بافند ، گمراهان از آنان پيروى مى کنند ، ولى پيروان تو همه در پى حقيقت اند . (224) |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ (225) |
| مگر نديده اى که شاعران در هر واديى گام مى نهند و براى سخنان خود هيچ مرزى نمى شناسند ؟ (225) |
| وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ (226) |
| و چيزهايى مى گويند که خود انجام نمى دهند . (226) |
| إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيرًا وَانْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مَا ظُلِمُوا ۗ وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ (227) |
| جز آن شاعرانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته کرده و خدا را بسيار به ياد آورده و پس از آن که به وسيله هجو مشرکان مورد ستم قرار گرفته اند ، با زبان شعر انتقام خود را از آنان گرفته اند . و کسانى که ستم کرده اند به زودى خواهند دانست که به چه جايگاهى باز خواهند گشت . (227) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |