| سوره 59 | سوره مبارکه الحشر | صفحه 547 |
|
| وَالَّذِينَ جَاءُوا مِنْ بَعْدِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا وَلِإِخْوَانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونَا بِالْإِيمَانِ وَلَا تَجْعَلْ فِي قُلُوبِنَا غِلًّا لِلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنَا إِنَّكَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ (10) |
| و [براى] کسانى است که بعد از آنان آمدند، در حالى که مى گويند: پروردگارا! ما و برادرانمان را که در ايمان بر ما سبقت گرفته اند بيامرز، و در دل هايمان نسبت به آنان که ايمان آورده اند کينه اى قرار نده; پروردگارا! همانا تو مهربان و رحيمى. (10) |
| ۞ أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ نَافَقُوا يَقُولُونَ لِإِخْوَانِهِمُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ لَئِنْ أُخْرِجْتُمْ لَنَخْرُجَنَّ مَعَكُمْ وَلَا نُطِيعُ فِيكُمْ أَحَدًا أَبَدًا وَإِنْ قُوتِلْتُمْ لَنَنْصُرَنَّكُمْ وَاللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ (11) |
| آيا به کسانى که نفاق ورزيده اند نظر نيفکنده اى که به برادرانشان از اهل کتاب که کفر ورزيدند (بنى نضير) مى گويند: اگر شما اخراج شويد ما حتماً با شما خارج مى شويم، و در مورد [مخالفت با] شما هرگز از هيچ کس اطاعت نمى کنيم; و اگر با شما پيکار شود حتماً شما را يارى مى کنيم; و خداوند شهادت مى دهد که آنان قطعاً دروغگويند. (11) |
| لَئِنْ أُخْرِجُوا لَا يَخْرُجُونَ مَعَهُمْ وَلَئِنْ قُوتِلُوا لَا يَنْصُرُونَهُمْ وَلَئِنْ نَصَرُوهُمْ لَيُوَلُّنَّ الْأَدْبَارَ ثُمَّ لَا يُنْصَرُونَ (12) |
| اگر [يهوديان] اخراج شوند، [منافقان] با آنان خارج نمى شوند و اگر با آنها پيکار شود يارى شان نمى کنند و اگر به يارى شان برخيزند، بى ترديد پشت [به جبهه ]مى کنند و در نتيجه [يهود] يارى نمى شوند. (12) |
| لَأَنْتُمْ أَشَدُّ رَهْبَةً فِي صُدُورِهِمْ مِنَ اللَّهِ ۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَفْقَهُونَ (13) |
| همانا ترس از شما (مسلمانان) در دل هاى آنان شديدتر از ترس از خدا است; اين بدان سبب است که آنها قومى اند که نمى فهمند. (13) |
| لَا يُقَاتِلُونَكُمْ جَمِيعًا إِلَّا فِي قُرًى مُحَصَّنَةٍ أَوْ مِنْ وَرَاءِ جُدُرٍ ۚ بَأْسُهُمْ بَيْنَهُمْ شَدِيدٌ ۚ تَحْسَبُهُمْ جَمِيعًا وَقُلُوبُهُمْ شَتَّىٰ ۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا يَعْقِلُونَ (14) |
| آنان در حال همبستگى خويش جز در قريه هاى داراى استحکامات، يا از پشت ديوارها با شما پيکار نتوانند کرد; صولت آنها ميان خودشان شديد است، ايشان را همدل و متّحد مى پندارى در حالى که دل هايشان پراکنده است; اين بدان سبب است که آنان قومى اند که عقل خود را به کار نمى گيرند. (14) |
| كَمَثَلِ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ قَرِيبًا ۖ ذَاقُوا وَبَالَ أَمْرِهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (15) |
| [حال آنان] مانند کسانى است که اندک زمانى پيش از ايشان بودند (بنى نضير) که ثمره تلخ کار خود را چشيدند، و برايشان عذابى دردآور خواهد بود. (15) |
| كَمَثَلِ الشَّيْطَانِ إِذْ قَالَ لِلْإِنْسَانِ اكْفُرْ فَلَمَّا كَفَرَ قَالَ إِنِّي بَرِيءٌ مِنْكَ إِنِّي أَخَافُ اللَّهَ رَبَّ الْعَالَمِينَ (16) |
| [داستانشان] مانند داستان شيطان است آن گاه که به انسان گفت: کافر شو، پس چون کافر شد گفت: همانا من از تو بيزارم، به يقين من از خداوند صاحب اختيار جهانيان مى ترسم. (16) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |