| سوره 34 | سوره مبارکه سبا | صفحه 429 |
|
| أَفْتَرَىٰ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا أَمْ بِهِ جِنَّةٌ ۗ بَلِ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ فِي الْعَذَابِ وَالضَّلَالِ الْبَعِيدِ (8) |
| آيا بر خدا دروغ بسته يا دچار جنون است؟ [چنين نيست] بلکه آنان که به آخرت ايمان ندارند در عذاب [روحى] و گمراهى دور [از حق] به سر مى برند. (8) |
| أَفَلَمْ يَرَوْا إِلَىٰ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ ۚ إِنْ نَشَأْ نَخْسِفْ بِهِمُ الْأَرْضَ أَوْ نُسْقِطْ عَلَيْهِمْ كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِكُلِّ عَبْدٍ مُنِيبٍ (9) |
| آيا [کوراند] پس به آسمان و زمين که پيش رويشان و پشت سرشان است نگاه نکرده اند؟ اگر ما بخواهيم آنان را در زمين فرو مى بريم يا پاره هايى از آسمان بر آنها فرو مى افکنيم، بى شک در اين [صحنه آفرينش] براى هر بنده بازگشت کننده اى نشانه اى [از قدرت خداوند] است. (9) |
| ۞ وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا ۖ يَا جِبَالُ أَوِّبِي مَعَهُ وَالطَّيْرَ ۖ وَأَلَنَّا لَهُ الْحَدِيدَ (10) |
| و همانا به داوود از جانب خود فضلى [بزرگ] داديم [و گفتيم:] اى کوه ها و اى پرندگان! [در تسبيح خدا ]با او هم صدا شويد و آهن را براى او نرم کرديم. (10) |
| أَنِ اعْمَلْ سَابِغَاتٍ وَقَدِّرْ فِي السَّرْدِ ۖ وَاعْمَلُوا صَالِحًا ۖ إِنِّي بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (11) |
| [و گفتيم] که زره هاى فراخ بساز و بافت آن را با اندازه گيرى يکنواخت کن و [اى خاندان داوود!] عمل شايسته کنيد بى شک من به آنچه مى کنيد بينا هستم. (11) |
| وَلِسُلَيْمَانَ الرِّيحَ غُدُوُّهَا شَهْرٌ وَرَوَاحُهَا شَهْرٌ ۖ وَأَسَلْنَا لَهُ عَيْنَ الْقِطْرِ ۖ وَمِنَ الْجِنِّ مَنْ يَعْمَلُ بَيْنَ يَدَيْهِ بِإِذْنِ رَبِّهِ ۖ وَمَنْ يَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ السَّعِيرِ (12) |
| و باد را براى سليمان [مسخّر کرديم] سير آن در صبح [به قدر] يک ماه بود و بعد از ظهر [به قدر] يک ماه; و چشمه مس را براى او روان ساختيم و از جنّ کسانى بودند که در برابر او به اذن پروردگارش کار مى کردند و هر کدام از آنها از فرمان ما سرپيچى مى کرد، از عذاب آتش افروخته به او مى چشانديم. (12) |
| يَعْمَلُونَ لَهُ مَا يَشَاءُ مِنْ مَحَارِيبَ وَتَمَاثِيلَ وَجِفَانٍ كَالْجَوَابِ وَقُدُورٍ رَاسِيَاتٍ ۚ اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُكْرًا ۚ وَقَلِيلٌ مِنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ (13) |
| براى او آنچه مى خواست از محراب ها (قلعه هاى نظامى) و تمثال ها و کاسه هايى در بزرگى چون حوض ها و ديگ هايى ثابت مى ساختند. اى خاندان داوود! شکر به جا آوريد و از بندگان من تعداد اندکى شکر پيشه اند. (13) |
| فَلَمَّا قَضَيْنَا عَلَيْهِ الْمَوْتَ مَا دَلَّهُمْ عَلَىٰ مَوْتِهِ إِلَّا دَابَّةُ الْأَرْضِ تَأْكُلُ مِنْسَأَتَهُ ۖ فَلَمَّا خَرَّ تَبَيَّنَتِ الْجِنُّ أَنْ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ الْغَيْبَ مَا لَبِثُوا فِي الْعَذَابِ الْمُهِينِ (14) |
| پس چون مرگ را بر او مقرّر کرديم آنان را از مرگ او آگاه نکرد، مگر جانور جونده چوب که عصاى او را مى خورد; پس چون بيفتاد روشن شد که [جنّيان غيب نمى دانند زيرا] اگر جنّيان غيب مى دانستند، در آن عذاب خوارکننده (کارهاى سخت) باقى نمى ماندند. (14) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |