| سوره 16 | سوره مبارکه النحل | صفحه 280 |
|
| ۞ يَوْمَ تَأْتِي كُلُّ نَفْسٍ تُجَادِلُ عَنْ نَفْسِهَا وَتُوَفَّىٰ كُلُّ نَفْسٍ مَا عَمِلَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ (111) |
| [ياد کن] روزى را که هر کسى مى آيد در حالى که از خودش دفاع مى کند و هر کس هر چه کرده است تمامى، به او داده مى شود و بر آنان ستم نمى رود. (111) |
| وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا قَرْيَةً كَانَتْ آمِنَةً مُطْمَئِنَّةً يَأْتِيهَا رِزْقُهَا رَغَدًا مِنْ كُلِّ مَكَانٍ فَكَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ لِبَاسَ الْجُوعِ وَالْخَوْفِ بِمَا كَانُوا يَصْنَعُونَ (112) |
| و خدا مَثَلى زده است: شهرى را که امنيت و آرامش داشت و نيازمندى هاى آن به فراوانى از همه جا برايش مى آمد، پس نعمت هاى خدا را کفران کردند; در نتيجه، خدا به سزاى کارهايى که مى کردند، طعم گرسنگى و ترسِ فراگير را به آنان چشانيد. (112) |
| وَلَقَدْ جَاءَهُمْ رَسُولٌ مِنْهُمْ فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمُ الْعَذَابُ وَهُمْ ظَالِمُونَ (113) |
| و همانا رسولى از خود آنان برايشان آمد، پس او را تکذيب کردند; در نتيجه، عذاب آنان را در حالى که ستمکار بودند فرا گرفت. (113) |
| فَكُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ حَلَالًا طَيِّبًا وَاشْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ (114) |
| پس، از آنچه خدا روزى شما کرده است حلال و دلپذير بخوريد و سپاس نعمت خدا را به جا آوريد اگر تنها او را مى پرستيد. (114) |
| إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنْزِيرِ وَمَا أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِ ۖ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (115) |
| [خدا] فقط مردار و خون و گوشت خوک و آنچه را[وقت ذبح] نام غير خدا بر آن برده شده، بر شما حرام کرده است. پس کسى که ناچار شود، در حالى که طالب [لذت] نباشد و [از حد ضرورت ]تجاوز نکند، خدا آمرزگار و رحيم است. (115) |
| وَلَا تَقُولُوا لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هَٰذَا حَلَالٌ وَهَٰذَا حَرَامٌ لِتَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ ۚ إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ لَا يُفْلِحُونَ (116) |
| و با دروغى که بر زبانتان جارى مى شود نگوييد: اين حلال است و اين حرام تا به خدا دروغ ببنديد; بى شک کسانى که به خدا دروغ مى بندند ظفرمند نمى شوند. (116) |
| مَتَاعٌ قَلِيلٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (117) |
| کاميابى اندکى [در دنيا دارند] و براى آنان عذابى دردآور است. (117) |
| وَعَلَى الَّذِينَ هَادُوا حَرَّمْنَا مَا قَصَصْنَا عَلَيْكَ مِنْ قَبْلُ ۖ وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَٰكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (118) |
| و بر امت يهود آنچه را که پيش از اين براى تو باز گفتيم حرام کرديم، و ما به آنان ستم نکرديم، بلکه خود آنان به خود ستم مى کردند. (118) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |