| سوره 11 | سوره مبارکه هود | صفحه 233 |
|
| يَقْدُمُ قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ ۖ وَبِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ (98) |
| در روز قيامت پيشاپيش قومش حرکت مى کند ، آن گاه ايشان را به آتش درآورَد و بد نصيب و حصّه اى است آن جايگاه ورود! (98) |
| وَأُتْبِعُوا فِي هَٰذِهِ لَعْنَةً وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ بِئْسَ الرِّفْدُ الْمَرْفُودُ (99) |
| و در اين جا با لعنتى بدرقه شدند و در روز قيامت [نيز چنين خواهد شد]. بد عطيه اى است آن بخششى که عطا مى شود! (99) |
| ذَٰلِكَ مِنْ أَنْبَاءِ الْقُرَىٰ نَقُصُّهُ عَلَيْكَ ۖ مِنْهَا قَائِمٌ وَحَصِيدٌ (100) |
| اين از گزارشهاى آباديهاست که آن را بر تو حکايت مى کنيم; برخى از آنها پابرجايند و [برخى] دِرو شدند. (100) |
| وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَٰكِنْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ۖ فَمَا أَغْنَتْ عَنْهُمْ آلِهَتُهُمُ الَّتِي يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ لَمَّا جَاءَ أَمْرُ رَبِّكَ ۖ وَمَا زَادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيبٍ (101) |
| و ما به آنها ستم نکرديم و لکن [خود] بر خويشتن ستم کردند; پس آن گاه که فرمان پروردگارت فرارسيد، معبودهايشان - همانها که به جاى خدا مى خوانند - از ايشان هيچ چيزى [از عذاب] را دفع نکردند و به آنان جز تباهى نيفزودند. (101) |
| وَكَذَٰلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذَا أَخَذَ الْقُرَىٰ وَهِيَ ظَالِمَةٌ ۚ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ (102) |
| و اين گونه است گرفتار کردن پروردگارت وقتى که [مردم] آباديها را در آن حال که ستمکارند ، گرفتار مى سازد. به راستى گرفتار ساختن پروردگارت دردناک و سخت است. (102) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِمَنْ خَافَ عَذَابَ الْآخِرَةِ ۚ ذَٰلِكَ يَوْمٌ مَجْمُوعٌ لَهُ النَّاسُ وَذَٰلِكَ يَوْمٌ مَشْهُودٌ (103) |
| همانا در آن آيت و دليلى است براى کسى که از عذاب آخرت بيمناک است و آن [روز] ، روزى است که مردم براى آن گردآورى مى شوند و آن روزى است که [همگان در آن ]مشاهده مى شوند. (103) |
| وَمَا نُؤَخِّرُهُ إِلَّا لِأَجَلٍ مَعْدُودٍ (104) |
| و آن را به تأخير نمى اندازيم ، مگر براى مدتى اندک و شمارش شده. (104) |
| يَوْمَ يَأْتِ لَا تَكَلَّمُ نَفْسٌ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۚ فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَسَعِيدٌ (105) |
| هيچ فردى در آن زمان که [قيامت] فرا رسد ، جز به اذن او سخن نمى گويد; پس برخى از آنان تيره بختند و [برخى ]سعادتمند. (105) |
| فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَشَهِيقٌ (106) |
| پس امّا کسانى که تيره بخت شدند ، در آتشند که در آن ناله و فرياد دارند (106) |
| خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۚ إِنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِمَا يُرِيدُ (107) |
| در آن ماندگارند تا زمانى که آسمانها و زمين برقرارند ، مگر آنچه را که پروردگارت خواسته باشد; زيرا پروردگارت قطعاً انجام دهنده است هر آنچه را که اراده مى کند. (107) |
| ۞ وَأَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِي الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۖ عَطَاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ (108) |
| و امّا کسانى که سعادتمند شده اند در بهشتند; در آن جا ماندگارند تا زمانى که آسمانها و زمين برقرارند ، مگر آنچه را که پروردگارت خواسته باشد. [آن بهشت رامى بخشيم ]بخششى پايان ناپذير. (108) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |