| سوره 11 | سوره مبارکه هود | صفحه 233 |
|
| يَقْدُمُ قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ ۖ وَبِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ (98) |
| در روز قيامت پيشاپيش قوم خود بيايد و همه را به آتش درآورد که واردشدن را بد جايگاهى است. (98) |
| وَأُتْبِعُوا فِي هَٰذِهِ لَعْنَةً وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ بِئْسَ الرِّفْدُ الْمَرْفُودُ (99) |
| لعنت اينجهانى و لعنت روز قيامت را از پى دارند و چه بد عطايى به آنان داده شده است. (99) |
| ذَٰلِكَ مِنْ أَنْبَاءِ الْقُرَىٰ نَقُصُّهُ عَلَيْكَ ۖ مِنْهَا قَائِمٌ وَحَصِيدٌ (100) |
| اينها اخبار قريه‌هايى است که براى تو حکايت مى‌کنيم؛ قريه‌هايى که بعضى هنوز برپايند و بعضى ويران. (100) |
| وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَٰكِنْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ۖ فَمَا أَغْنَتْ عَنْهُمْ آلِهَتُهُمُ الَّتِي يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ لَمَّا جَاءَ أَمْرُ رَبِّكَ ۖ وَمَا زَادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيبٍ (101) |
| ما به آنها ستم نکرديم بلکه خود به خود ستم مى‌کردند. و چون امر پروردگار تو فراز آمد، خدايانى که به جاى خداى يکتا مى‌پرستيدند هيچ به کارشان نيامدند و جز زيانکارى چيزى بر آنان نيفزودند. (101) |
| وَكَذَٰلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذَا أَخَذَ الْقُرَىٰ وَهِيَ ظَالِمَةٌ ۚ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ (102) |
| اينچنين بود مؤاخذه پروردگار تو وقتى که بخواهد قريه‌اى ستمکار را به مؤاخذه کشد. مؤاخذه او عذابى سخت دردآور است. (102) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِمَنْ خَافَ عَذَابَ الْآخِرَةِ ۚ ذَٰلِكَ يَوْمٌ مَجْمُوعٌ لَهُ النَّاسُ وَذَٰلِكَ يَوْمٌ مَشْهُودٌ (103) |
| در اينها براى کسانى که از عذاب آخرت بيمناکند عبرتى است، در آن روز که مردم گرد آورده شوند و آن روز که مردم را در آن حاضر آورند. (103) |
| وَمَا نُؤَخِّرُهُ إِلَّا لِأَجَلٍ مَعْدُودٍ (104) |
| و جز تا اندک مدتى به تأخيرش نمى‌اندازيم. (104) |
| يَوْمَ يَأْتِ لَا تَكَلَّمُ نَفْسٌ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۚ فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَسَعِيدٌ (105) |
| روزى که چون بيايد هيچ کس جز به فرمان او سخن نگويد و مردمان بعضى بدبخت باشند و بعضى نيکبخت. (105) |
| فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَشَهِيقٌ (106) |
| اما بدبختان در آتشند و مردمان را در آنجا ناله‌اى زار و خروشى سخت بود. (106) |
| خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۚ إِنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِمَا يُرِيدُ (107) |
| و تا آسمانها و زمين باقى هستند در آنجا جاودانه بمانند؛ مگر آنچه پروردگارت بخواهد، زيرا پروردگار تو هر چه خواهد همان کند. (107) |
| ۞ وَأَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِي الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۖ عَطَاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ (108) |
| اما نيکبختان تا آسمانها و زمين باقى هستند در بهشت جاويدان بمانند؛ مگر آنچه پروردگارت بخواهد. عطاى او هيچ منقطع نمى‌شود. (108) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |