| سوره 69 | سوره مبارکه الحاقة | صفحه 567 |
|
| وَجَاءَ فِرْعَوْنُ وَمَنْ قَبْلَهُ وَالْمُؤْتَفِكَاتُ بِالْخَاطِئَةِ (9) |
| و فرعون و کسانى که پيش از او بودند و [مردم] شهرهاى سرنگون شده [سدوم و عاموره] مرتکب خطا شدند. (9) |
| فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَةً رَابِيَةً (10) |
| و از امر فرستاده پروردگارشان سرپيچى کردند، و [خدا هم] آنان را به گرفتنى سخت، فرو گرفت. (10) |
| إِنَّا لَمَّا طَغَى الْمَاءُ حَمَلْنَاكُمْ فِي الْجَارِيَةِ (11) |
| ما، چون آب طغيان کرد، شما را بر کشتى سوار نموديم. (11) |
| لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَةً وَتَعِيَهَا أُذُنٌ وَاعِيَةٌ (12) |
| تا آن را براى شما [مايه] تذکرى گردانيم و گوشهاى شنوا آن را نگاه دارد. (12) |
| فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ نَفْخَةٌ وَاحِدَةٌ (13) |
| پس آنگاه که در صور يک بار دميده شود. (13) |
| وَحُمِلَتِ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةً وَاحِدَةً (14) |
| و زمين و کوه‌ها از جاى خود برداشته شوند و هر دوى آنها با يک تکان ريز ريز گردند. (14) |
| فَيَوْمَئِذٍ وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ (15) |
| پس آن روز است که واقعه [آنچنانى] وقوع يابد. (15) |
| وَانْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَهِيَ يَوْمَئِذٍ وَاهِيَةٌ (16) |
| و آسمان از هم بشکافد، و در آن روز است که آن از هم گسسته باشد. (16) |
| وَالْمَلَكُ عَلَىٰ أَرْجَائِهَا ۚ وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ (17) |
| و فرشتگان در اطراف [آسمان]اند، و عرش پروردگارت را آن روز، هشت [فرشته ] بر سر خود بر مى‌دارند. (17) |
| يَوْمَئِذٍ تُعْرَضُونَ لَا تَخْفَىٰ مِنْكُمْ خَافِيَةٌ (18) |
| در آن روز، شما [به پيشگاه خدا] عرضه مى‌شويد، [و] پوشيده‌اى از شما پوشيده نمى‌ماند. (18) |
| فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ فَيَقُولُ هَاؤُمُ اقْرَءُوا كِتَابِيَهْ (19) |
| اما کسى که کارنامه‌اش به دست راستش داده شود، گويد: «بياييد و کتابم را بخوانيد. (19) |
| إِنِّي ظَنَنْتُ أَنِّي مُلَاقٍ حِسَابِيَهْ (20) |
| من يقين داشتم که به حساب خود مى‌رسم. (20) |
| فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ (21) |
| پس او در يک زندگى خوش است: (21) |
| فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٍ (22) |
| در بهشتى برين، (22) |
| قُطُوفُهَا دَانِيَةٌ (23) |
| [که] ميوه هايش در دسترس است. (23) |
| كُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِيئًا بِمَا أَسْلَفْتُمْ فِي الْأَيَّامِ الْخَالِيَةِ (24) |
| بخوريد و بنوشيد، گواراتان باد، به [پاداش] آنچه در روزهاى گذشته انجام داديد. (24) |
| وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِشِمَالِهِ فَيَقُولُ يَا لَيْتَنِي لَمْ أُوتَ كِتَابِيَهْ (25) |
| و اما کسى که کارنامه‌اش به دست چپش داده شود، گويد: «اى کاش کتابم را دريافت نکرده بودم. (25) |
| وَلَمْ أَدْرِ مَا حِسَابِيَهْ (26) |
| و از حساب خود خبردار نشده بودم. (26) |
| يَا لَيْتَهَا كَانَتِ الْقَاضِيَةَ (27) |
| اى کاش آن [مرگ] کار را تمام مى‌کرد. (27) |
| مَا أَغْنَىٰ عَنِّي مَالِيَهْ ۜ (28) |
| مال من، مرا سودى نبخشيد. (28) |
| هَلَكَ عَنِّي سُلْطَانِيَهْ (29) |
| قدرت من از [کف] من برفت. (29) |
| خُذُوهُ فَغُلُّوهُ (30) |
| [گويند:] «بگيريد او را و در غل کشيد. (30) |
| ثُمَّ الْجَحِيمَ صَلُّوهُ (31) |
| آنگاه ميان آتشش اندازيد. (31) |
| ثُمَّ فِي سِلْسِلَةٍ ذَرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعًا فَاسْلُكُوهُ (32) |
| پس در زنجيرى که درازى آن هفتاد گز است وى را در بند کشيد. (32) |
| إِنَّهُ كَانَ لَا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ الْعَظِيمِ (33) |
| چرا که او به خداى بزرگ نمى‌گرويد. (33) |
| وَلَا يَحُضُّ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْكِينِ (34) |
| و به اطعام مسکين تشويق نمى‌کرد. (34) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |