| سوره 53 | سوره مبارکه النجم | صفحه 526 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| وَالنَّجْمِ إِذَا هَوَىٰ (1) |
| سوگند به اختر [= قرآن] چون فرود مى‌آيد، (1) |
| مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمْ وَمَا غَوَىٰ (2) |
| [که] يار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده؛ (2) |
| وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَىٰ (3) |
| و از سر هوس سخن نمى‌گويد. (3) |
| إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَىٰ (4) |
| اين سخن بجز وحيى که وحى مى‌شود نيست. (4) |
| عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوَىٰ (5) |
| آن را [فرشته] شديدالقوى به او فرا آموخت، (5) |
| ذُو مِرَّةٍ فَاسْتَوَىٰ (6) |
| [سروش] نيرومندى که [مسلّط] درايستاد. (6) |
| وَهُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَىٰ (7) |
| در حالى که او در افق اعلى بود؛ (7) |
| ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّىٰ (8) |
| سپس نزديک آمد و نزديکتر شد، (8) |
| فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَىٰ (9) |
| تا [فاصله‌اش] به قدر [طول] دو [انتهاى] کمان يا نزديکتر شد؛ (9) |
| فَأَوْحَىٰ إِلَىٰ عَبْدِهِ مَا أَوْحَىٰ (10) |
| آنگاه به بنده‌اش آنچه را بايد وحى کند، وحى فرمود. (10) |
| مَا كَذَبَ الْفُؤَادُ مَا رَأَىٰ (11) |
| آنچه را دل ديد انکار[ش] نکرد. (11) |
| أَفَتُمَارُونَهُ عَلَىٰ مَا يَرَىٰ (12) |
| آيا در آنچه ديده است با او جدال مى‌کنيد؟ (12) |
| وَلَقَدْ رَآهُ نَزْلَةً أُخْرَىٰ (13) |
| و قطعاً بار ديگرى هم او را ديده است، (13) |
| عِنْدَ سِدْرَةِ الْمُنْتَهَىٰ (14) |
| نزديک سدرالمنتهى، (14) |
| عِنْدَهَا جَنَّةُ الْمَأْوَىٰ (15) |
| در همان جا که جنةالمأوى است. (15) |
| إِذْ يَغْشَى السِّدْرَةَ مَا يَغْشَىٰ (16) |
| آنگاه که درخت سدر را آنچه پوشيده بود، پوشيده بود. (16) |
| مَا زَاغَ الْبَصَرُ وَمَا طَغَىٰ (17) |
| ديده [اش] منحرف نگشت و [از حدّ] در نگذشت. (17) |
| لَقَدْ رَأَىٰ مِنْ آيَاتِ رَبِّهِ الْكُبْرَىٰ (18) |
| به راستى که [برخى] از آيات بزرگ پروردگار خود را بديد. (18) |
| أَفَرَأَيْتُمُ اللَّاتَ وَالْعُزَّىٰ (19) |
| به من خبر دهيد از لات و عزّى، (19) |
| وَمَنَاةَ الثَّالِثَةَ الْأُخْرَىٰ (20) |
| و منات آن سومين ديگر، (20) |
| أَلَكُمُ الذَّكَرُ وَلَهُ الْأُنْثَىٰ (21) |
| آيا [به خيالتان] براى شما پسر است و براى او دختر؟ (21) |
| تِلْكَ إِذًا قِسْمَةٌ ضِيزَىٰ (22) |
| در اين صورت، اين تقسيم نادرستى است. (22) |
| إِنْ هِيَ إِلَّا أَسْمَاءٌ سَمَّيْتُمُوهَا أَنْتُمْ وَآبَاؤُكُمْ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ بِهَا مِنْ سُلْطَانٍ ۚ إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَمَا تَهْوَى الْأَنْفُسُ ۖ وَلَقَدْ جَاءَهُمْ مِنْ رَبِّهِمُ الْهُدَىٰ (23) |
| [اين بتان] جز نامهايى بيش نيستند که شما و پدرانتان نامگذارى کرده‌ايد [و] خدا بر [حقّانيّت] آنها هيچ دليلى نفرستاده است. [آنان] جز گمان و آنچه را که دلخواهشان است پيروى نمى‌کنند، با آنکه قطعاً از جانب پروردگارشان هدايت برايشان آمده است. (23) |
| أَمْ لِلْإِنْسَانِ مَا تَمَنَّىٰ (24) |
| مگر انسان آنچه را آرزو کند دارد؟ (24) |
| فَلِلَّهِ الْآخِرَةُ وَالْأُولَىٰ (25) |
| آن سرا و اين سرا از آن خداست. (25) |
| ۞ وَكَمْ مِنْ مَلَكٍ فِي السَّمَاوَاتِ لَا تُغْنِي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئًا إِلَّا مِنْ بَعْدِ أَنْ يَأْذَنَ اللَّهُ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَرْضَىٰ (26) |
| و بسا فرشتگانى که در آسمانهايند [و] شفاعتشان به کارى نيايد، مگر پس از آنکه خدا به هر که خواهد و خشنود باشد اذن دهد. (26) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |