| سوره 51 | سوره مبارکه الذاريات | صفحه 521 |
|
| وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الْحُبُكِ (7) |
| سوگند به آسمان مشبّک، (7) |
| إِنَّكُمْ لَفِي قَوْلٍ مُخْتَلِفٍ (8) |
| که شما [درباره قرآن] در سخنى گوناگونيد. (8) |
| يُؤْفَكُ عَنْهُ مَنْ أُفِكَ (9) |
| [بگوى] تا هر که از آن برگشته، برگشته باشد. (9) |
| قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ (10) |
| مرگ بر دروغپردازان! (10) |
| الَّذِينَ هُمْ فِي غَمْرَةٍ سَاهُونَ (11) |
| همانان که در ورطه نادانى بى‌خبرند. (11) |
| يَسْأَلُونَ أَيَّانَ يَوْمُ الدِّينِ (12) |
| پرسند: «روز پاداش کى است؟» (12) |
| يَوْمَ هُمْ عَلَى النَّارِ يُفْتَنُونَ (13) |
| همان روز که آنان بر آتش، عقوبت [و آزموده] شوند. (13) |
| ذُوقُوا فِتْنَتَكُمْ هَٰذَا الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ (14) |
| عذاب [موعود] خود را بچشيد، اين است همان [بلايى] که با شتاب خواستار آن بوديد. (14) |
| إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (15) |
| پرهيزگاران در باغها و چشمه سارانند. (15) |
| آخِذِينَ مَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ ۚ إِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذَٰلِكَ مُحْسِنِينَ (16) |
| آنچه را پروردگارشان عطا فرموده مى‌گيرند، زيرا که آنها پيش از اين نيکوکار بودند. (16) |
| كَانُوا قَلِيلًا مِنَ اللَّيْلِ مَا يَهْجَعُونَ (17) |
| و از شب اندکى را مى‌غنودند. (17) |
| وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ (18) |
| و در سحرگاهان [از خدا] طلب آمرزش مى‌کردند. (18) |
| وَفِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ (19) |
| و در اموالشان براى سائل و محروم حقى [معين] بود. (19) |
| وَفِي الْأَرْضِ آيَاتٌ لِلْمُوقِنِينَ (20) |
| و روى زمين براى اهل يقين نشانه‌هايى [متقاعدکننده] است، (20) |
| وَفِي أَنْفُسِكُمْ ۚ أَفَلَا تُبْصِرُونَ (21) |
| و در خود شما؛ پس مگر نمى‌بينيد؟ (21) |
| وَفِي السَّمَاءِ رِزْقُكُمْ وَمَا تُوعَدُونَ (22) |
| و روزى شما و آنچه وعده داده شده‌ايد در آسمان است. (22) |
| فَوَرَبِّ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِثْلَ مَا أَنَّكُمْ تَنْطِقُونَ (23) |
| پس سوگند به پروردگار آسمان و زمين، که واقعاً او حق است همان گونه که خود شما سخن مى‌گوييد. (23) |
| هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ ضَيْفِ إِبْرَاهِيمَ الْمُكْرَمِينَ (24) |
| آيا خبر مهمانان ارجمند ابراهيم به تو رسيد؟ (24) |
| إِذْ دَخَلُوا عَلَيْهِ فَقَالُوا سَلَامًا ۖ قَالَ سَلَامٌ قَوْمٌ مُنْكَرُونَ (25) |
| چون بر او درآمدند؛ پس سلام گفتند. گفت: «سلام، مردمى ناشناسيد.» (25) |
| فَرَاغَ إِلَىٰ أَهْلِهِ فَجَاءَ بِعِجْلٍ سَمِينٍ (26) |
| پس آهسته به سوى زنش رفت و گوساله‌اى فربه [و بريان] آورد. (26) |
| فَقَرَّبَهُ إِلَيْهِمْ قَالَ أَلَا تَأْكُلُونَ (27) |
| آن را به نزديکشان برد [و] گفت: «مگر نمى‌خوريد؟» (27) |
| فَأَوْجَسَ مِنْهُمْ خِيفَةً ۖ قَالُوا لَا تَخَفْ ۖ وَبَشَّرُوهُ بِغُلَامٍ عَلِيمٍ (28) |
| و [در دلش] از آنان احساس ترسى کرد. گفتند: «مترس.» و او را به پسرى دانا مژده دادند. (28) |
| فَأَقْبَلَتِ امْرَأَتُهُ فِي صَرَّةٍ فَصَكَّتْ وَجْهَهَا وَقَالَتْ عَجُوزٌ عَقِيمٌ (29) |
| و زنش با فريادى [از شگفتى] سر رسيد و بر چهره خود زد و گفت: «زنى پير نازا [چگونه بزايد]؟» (29) |
| قَالُوا كَذَٰلِكِ قَالَ رَبُّكِ ۖ إِنَّهُ هُوَ الْحَكِيمُ الْعَلِيمُ (30) |
| گفتند: «پروردگارت چنين فرموده است. او خود حکيم داناست.» (30) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |