| سوره 20 | سوره مبارکه طه | صفحه 320 |
|
| فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ ۗ وَلَا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يُقْضَىٰ إِلَيْكَ وَحْيُهُ ۖ وَقُلْ رَبِّ زِدْنِي عِلْمًا (114) |
| پس بلندمرتبه است خدا، فرمانرواى بر حق، و در [خواندن] قرآن، پيش از آنکه وحى آن بر تو پايان يابد، شتاب مکن، و بگو: «پروردگارا، بر دانشم بيفزاى.» (114) |
| وَلَقَدْ عَهِدْنَا إِلَىٰ آدَمَ مِنْ قَبْلُ فَنَسِيَ وَلَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا (115) |
| و به يقين پيش از اين با آدم پيمان بستيم، و[لى آن را] فراموش کرد، و براى او عزمى [استوار] نيافتيم. (115) |
| وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَىٰ (116) |
| و [ياد کن] هنگامى را که به فرشتگان گفتيم: «براى آدم سجده کنيد.» پس، جز ابليس که سر باز زد [همه] سجده کردند. (116) |
| فَقُلْنَا يَا آدَمُ إِنَّ هَٰذَا عَدُوٌّ لَكَ وَلِزَوْجِكَ فَلَا يُخْرِجَنَّكُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَىٰ (117) |
| پس گفتيم: «اى آدم، در حقيقت، اين [ابليس] براى تو و همسرت دشمنى [خطرناک] است، زنهار تا شما را از بهشت به در نکند تا تيره‌بخت گردى.» (117) |
| إِنَّ لَكَ أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَلَا تَعْرَىٰ (118) |
| در حقيقت براى تو در آنجا اين [امتياز] است که نه گرسنه مى‌شوى و نه برهنه مى‌مانى. (118) |
| وَأَنَّكَ لَا تَظْمَأُ فِيهَا وَلَا تَضْحَىٰ (119) |
| و [هم] اينکه در آنجا نه تشنه مى‌گردى و نه آفتاب‌زده. (119) |
| فَوَسْوَسَ إِلَيْهِ الشَّيْطَانُ قَالَ يَا آدَمُ هَلْ أَدُلُّكَ عَلَىٰ شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَمُلْكٍ لَا يَبْلَىٰ (120) |
| پس شيطان او را وسوسه کرد، گفت: «اى آدم، آيا تو را به درخت جاودانگى و مُلکى که زايل نمى‌شود، راه نمايم؟» (120) |
| فَأَكَلَا مِنْهَا فَبَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ ۚ وَعَصَىٰ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَىٰ (121) |
| آنگاه از آن [درخت ممنوع] خوردند و برهنگى آنان برايشان نمايان شد و شروع کردند به چسبانيدن برگهاى بهشت بر خود. و [اين گونه] آدم به پروردگار خود عصيان ورزيد و بيراهه رفت. (121) |
| ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَتَابَ عَلَيْهِ وَهَدَىٰ (122) |
| سپس پروردگارش او را برگزيد و بر او ببخشود و [وى را] هدايت کرد. (122) |
| قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِيعًا ۖ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ۖ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلَا يَضِلُّ وَلَا يَشْقَىٰ (123) |
| فرمود: «همگى از آن [مقام] فرود آييد، در حالى که بعضى از شما دشمن بعضى ديگر است، پس اگر براى شما از جانب من رهنمودى رسد، هر کس از هدايتم پيروى کند نه گمراه مى‌شود و نه تيره‌بخت. (123) |
| وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَىٰ (124) |
| و هر کس از ياد من دل بگرداند، در حقيقت، زندگى تنگ [و سختى] خواهد داشت، و روز رستاخيز او را نابينا محشور مى‌کنيم.» (124) |
| قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمَىٰ وَقَدْ كُنْتُ بَصِيرًا (125) |
| مى‌گويد: «پروردگارا، چرا مرا نابينا محشور کردى با آنکه بينا بودم؟» (125) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |