| سوره 20 | سوره مبارکه طه | صفحه 320 |
|
| فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ ۗ وَلَا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يُقْضَىٰ إِلَيْكَ وَحْيُهُ ۖ وَقُلْ رَبِّ زِدْنِي عِلْمًا (114) |
| پس بلندمرتبه است خداوندي که سلطان حق است! پس نسبت به (تلاوت) قرآن عجله مکن، پيش از آنکه وحي آن بر تو تمام شود، و بگو: (پروردگارا! علم مرا افزون کن!) (114) |
| وَلَقَدْ عَهِدْنَا إِلَىٰ آدَمَ مِنْ قَبْلُ فَنَسِيَ وَلَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا (115) |
| پيش از اين، از آدم پيمان گرفته بوديم، اما او فراموش کرد، و عزم استواري براي او نيافتيم! (115) |
| وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَىٰ (116) |
| و به ياد آور هنگامي را که به فرشتگان گفتيم: (براي آدم سجده کنيد!) همگي سجده کردند، جز ابليس که سرباز زد (و سجده نکرد)! (116) |
| فَقُلْنَا يَا آدَمُ إِنَّ هَٰذَا عَدُوٌّ لَكَ وَلِزَوْجِكَ فَلَا يُخْرِجَنَّكُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَىٰ (117) |
| پس گفتيم: (اي آدم! اين (ابليس) دشمن تو و (دشمن) همسر توست! مبادا شما را از بهشت بيرون کند، که به زحمت و رنج خواهي افتاد! (117) |
| إِنَّ لَكَ أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَلَا تَعْرَىٰ (118) |
| (اما تو در بهشت راحت هستي! و مزيتش) براي تو اين است که در آن گرسنه و برهنه نخواهي شد، (118) |
| وَأَنَّكَ لَا تَظْمَأُ فِيهَا وَلَا تَضْحَىٰ (119) |
| و در آن تشنه نميشوي، و حرارت آفتاب آزارت نميدهد!) (119) |
| فَوَسْوَسَ إِلَيْهِ الشَّيْطَانُ قَالَ يَا آدَمُ هَلْ أَدُلُّكَ عَلَىٰ شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَمُلْكٍ لَا يَبْلَىٰ (120) |
| ولي شيطان او را وسوسه کرد و گفت: (اي آدم! آيا ميخواهي تو را به درخت زندگي جاويد، و ملکي بيزوال راهنمايي کنم؟!) (120) |
| فَأَكَلَا مِنْهَا فَبَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ ۚ وَعَصَىٰ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَىٰ (121) |
| سرانجام هر دو از آن خوردند، (و لباس بهشتيشان فرو ريخت،) و عورتشان آشکار گشت و براي پوشاندن خود، از برگهاي (درختان) بهشتي جامه دوختند! (آري) آدم پروردگارش را نافرماني کرد، و از پاداش او محروم شد! (121) |
| ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَتَابَ عَلَيْهِ وَهَدَىٰ (122) |
| سپس پروردگارش او را برگزيد، و توبهاش را پذيرفت، و هدايتش نمود. (122) |
| قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِيعًا ۖ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ۖ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلَا يَضِلُّ وَلَا يَشْقَىٰ (123) |
| (خداوند) فرمود: (هر دو از آن (بهشت) فرود آييد، در حالي که دشمن يکديگر خواهيد بود! ولي هرگاه هدايت من به سراغ شما آيد، هر کس از هدايت من پيروي کند، نه گمراه ميشود، و نه در رنج خواهد بود! (123) |
| وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَىٰ (124) |
| و هر کس از ياد من روي گردان شود، زندگي (سخت و) تنگي خواهد داشت، و روز قيامت، او را نابينا محشور ميکنيم!) (124) |
| قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمَىٰ وَقَدْ كُنْتُ بَصِيرًا (125) |
| ميگويد: (پروردگارا! چرا نابينا محشورم کردي؟! من که بينا بودم!) (125) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |