| سوره 20 | سوره مبارکه طه | صفحه 319 |
|
| كَذَٰلِكَ نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْبَاءِ مَا قَدْ سَبَقَ ۚ وَقَدْ آتَيْنَاكَ مِنْ لَدُنَّا ذِكْرًا (99) |
| اين گونه از اخبار پيشين بر تو حکايت مى‌رانيم، و مسلماً به تو از جانب خود قرآنى داده‌ايم. (99) |
| مَنْ أَعْرَضَ عَنْهُ فَإِنَّهُ يَحْمِلُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وِزْرًا (100) |
| هر کس از [پيروى] آن روى برتابد، روز قيامت بار گناهى بر دوش مى‌گيرد. (100) |
| خَالِدِينَ فِيهِ ۖ وَسَاءَ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ حِمْلًا (101) |
| پيوسته در آن [حال] مى‌ماند، و چه بد بارى روز قيامت خواهند داشت. (101) |
| يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ ۚ وَنَحْشُرُ الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ زُرْقًا (102) |
| [همان] روزى که در صور دميده مى‌شود، و در آن روز مجرمان را کبودچشم برمى‌انگيزيم. (102) |
| يَتَخَافَتُونَ بَيْنَهُمْ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا عَشْرًا (103) |
| ميان خود به طور پنهانى با يکديگر مى‌گويند: «شما [در دنيا] جز ده [روز، بيش] نمانده‌ايد.» (103) |
| نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَقُولُونَ إِذْ يَقُولُ أَمْثَلُهُمْ طَرِيقَةً إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا يَوْمًا (104) |
| ما داناتريم به آنچه مى‌گويند، آنگاه که نيک‌آيين‌ترين آنان مى‌گويد: «جز يک روز، بيش نمانده‌ايد.» (104) |
| وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الْجِبَالِ فَقُلْ يَنْسِفُهَا رَبِّي نَسْفًا (105) |
| و از تو در باره کوهها مى‌پرسند، بگو: «پروردگارم آنها را [در قيامت] ريز ريز خواهد ساخت، (105) |
| فَيَذَرُهَا قَاعًا صَفْصَفًا (106) |
| پس آنها را پهن و هموار خواهد کرد، (106) |
| لَا تَرَىٰ فِيهَا عِوَجًا وَلَا أَمْتًا (107) |
| نه در آن کژى مى‌بينى و نه ناهموارى. (107) |
| يَوْمَئِذٍ يَتَّبِعُونَ الدَّاعِيَ لَا عِوَجَ لَهُ ۖ وَخَشَعَتِ الْأَصْوَاتُ لِلرَّحْمَٰنِ فَلَا تَسْمَعُ إِلَّا هَمْسًا (108) |
| در آن روز، [همه مردم]، داعى [حق] را -که هيچ انحرافى در او نيست- پيروى مى‌کنند، و صداها در مقابل [خداى] رحمان خاشع مى‌گردد، و جز صدايى آهسته نمى‌شنوى. (108) |
| يَوْمَئِذٍ لَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَرَضِيَ لَهُ قَوْلًا (109) |
| در آن روز، شفاعت [به کسى] سود نبخشد، مگر کسى را که [خداى] رحمان اجازه دهد و سخنش او را پسند آيد. (109) |
| يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يُحِيطُونَ بِهِ عِلْمًا (110) |
| آنچه را که آنان در پيش دارند و آنچه را که پشت سر گذاشته‌اند مى‌داند، و حال آنکه ايشان بدان دانشى ندارند. (110) |
| ۞ وَعَنَتِ الْوُجُوهُ لِلْحَيِّ الْقَيُّومِ ۖ وَقَدْ خَابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْمًا (111) |
| و چهره‌ها براى آن [خداى] زنده پاينده خضوع مى‌کنند، و آن کس که ظلمى بر دوش دارد نوميد مى‌ماند. (111) |
| وَمَنْ يَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا يَخَافُ ظُلْمًا وَلَا هَضْمًا (112) |
| و هر کس کارهاى شايسته کند، در حالى که مؤمن باشد، نه از ستمى مى‌هراسد و نه از کاسته شدن [حقّش]. (112) |
| وَكَذَٰلِكَ أَنْزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا وَصَرَّفْنَا فِيهِ مِنَ الْوَعِيدِ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ أَوْ يُحْدِثُ لَهُمْ ذِكْرًا (113) |
| و اين گونه آن را [به صورت] قرآنى عربى نازل کرديم، و در آن از انواع هشدارها سخن آورديم، شايد آنان راه تقوا در پيش گيرند، يا [اين کتاب] پندى تازه براى آنان بياورد. (113) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |