| سوره 42 | سوره مبارکه الشورى | صفحه 487 |
|
| وَمِنْ آيَاتِهِ الْجَوَارِ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلَامِ (32) |
| و يکي از آيات (قدرت) الهي سير و گردش کشتيهاست که در آب دريا مانند کوههاي بلند در حرکت است. (32) |
| إِنْ يَشَأْ يُسْكِنِ الرِّيحَ فَيَظْلَلْنَ رَوَاكِدَ عَلَىٰ ظَهْرِهِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ (33) |
| اگر خدا بخواهد باد را سکون و آرامش دهد تا کشتيها بر پشت آب از جنبش بايستد. در اين کار براي مردم با صبر شکر گزار ادلّه‌اي (از قدرت خدا) نمودار است. (33) |
| أَوْ يُوبِقْهُنَّ بِمَا كَسَبُوا وَيَعْفُ عَنْ كَثِيرٍ (34) |
| يا اگر بخواهد خدا کشتيهايشان را به جرم بدکاري به دريا غرق مي‌کند و (اگر بخواهد) بسياري از جرم شما را مي‌بخشد. (34) |
| وَيَعْلَمَ الَّذِينَ يُجَادِلُونَ فِي آيَاتِنَا مَا لَهُمْ مِنْ مَحِيصٍ (35) |
| و تا آنان که در آيات ما راه جدال و انکار مي‌پيمايند بدانند که بر آنها (از قهر و عذاب ما) هيچ مفرّ و نجاتي نيست. (35) |
| فَمَا أُوتِيتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَمَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ لِلَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (36) |
| پس چيزي که نصيب شما گرديده متاع (فاني) زندگي دنياست و آنچه نزد خداست بسيار بهتر و باقي‌تر است اما آن مخصوص است به آنان که به خدا ايمان آورده‌اند و بر پروردگار خود توکل مي‌کنند. (36) |
| وَالَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ (37) |
| و آنان که از گناهان بزرگ و زشتکاري مي‌پرهيزند و چون (بر کسي) خشم و غضب کنند (بر او) مي‌بخشند. (37) |
| وَالَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَىٰ بَيْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ (38) |
| و آنان که امر خدايشان را اجابت کردند و نماز به پا داشتند و کارشان را به مشورت يکديگر انجام مي‌دهند و از آنچه روزي آنها کرديم (به فقيران) انفاق مي‌کنند. (38) |
| وَالَّذِينَ إِذَا أَصَابَهُمُ الْبَغْيُ هُمْ يَنْتَصِرُونَ (39) |
| و آنان که چون ظلمي بر آنها هجوم کند (از مؤمنان ياري طلبيده) انتقام مي‌جويند. (39) |
| وَجَزَاءُ سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِثْلُهَا ۖ فَمَنْ عَفَا وَأَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ (40) |
| و انتقام بدي (مردم) به مانند آن بد رواست (نه بيشتر) و باز اگر کسي عفو کرده و (بين خود و خصم خود را به عفو) اصلاح نمود اجر او بر خداست، که خدا ستمکاران را هيچ دوست نمي‌دارد. (40) |
| وَلَمَنِ انْتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُولَٰئِكَ مَا عَلَيْهِمْ مِنْ سَبِيلٍ (41) |
| و هر کس پس از ظلمي که بر او رفته انتقام طلبد، بر اينان هيچ گناه و مؤاخذه نيست. (41) |
| إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَظْلِمُونَ النَّاسَ وَيَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ ۚ أُولَٰئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (42) |
| تنها راه مؤاخذه بر آنهايي است که به مردم ظلم کنند و در زمين به ناحق شرارت انگيزند، بر آنها (در دنيا انتقام و در آخرت) عذاب دردناک است. (42) |
| وَلَمَنْ صَبَرَ وَغَفَرَ إِنَّ ذَٰلِكَ لَمِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ (43) |
| و هر که (بر ظلم کسي) صبر کند (و با قدرت انتقام ببخشد) اين مقام (حلم و بردباري است که) از عزم در امور (الهي و تسلط بر نفس و قوت عقل و اراده) است. (43) |
| وَمَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ وَلِيٍّ مِنْ بَعْدِهِ ۗ وَتَرَى الظَّالِمِينَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ يَقُولُونَ هَلْ إِلَىٰ مَرَدٍّ مِنْ سَبِيلٍ (44) |
| و هر که را خدا به گمراهي خود واگذارد ديگر هيچ کس پس از خدا يار و ياور او نيست. و ستمکاران را بنگري که چون عذاب (قيامت) را به چشم ببينند در آن حال گويند: آيا راهي به بازگشت (به دنيا) براي ما هست؟ (44) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |