| سوره 29 | سوره مبارکه العنكبوت | صفحه 397 |
|
| وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُكَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَيِّئَاتِهِمْ وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَحْسَنَ الَّذِي كَانُوا يَعْمَلُونَ (7) |
| و کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته کرده اند ، قطعاً گناهانشان را از آنان مى زداييم و به هنگام دادنِ پاداش ، بهترين عملشان را ميزان قرار داده و براساس آن ، جزايشان مى دهيم . (7) |
| وَوَصَّيْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ حُسْنًا ۖ وَإِنْ جَاهَدَاكَ لِتُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا ۚ إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (8) |
| ما به انسان درباره پدر و مادرش سفارشى نيکو کرديم; به او فرمان داديم که به آنان احسان کند . اما اگر تلاش کردند چيزى را که چون نيست ، بدان علم ندارى شريک من سازى ، از آنان اطاعت مکن ، و سرانجام به سوى من باز خواهيد گشت ، آن گاه شما را از حقيقت اعمالى که انجام مى داديد ، باخبر خواهم ساخت . (8) |
| وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُدْخِلَنَّهُمْ فِي الصَّالِحِينَ (9) |
| و کسانى که به رغم تلاش پى گير پدر و مادرشان ايمان آورده و شريکى براى خدا قرار نداده و کارهاى شايسته کرده اند ، از جدايى پدر و مادر خود باکى نداشته باشند ، چرا که آنان را در سراى آخرت در ميان بندگان شايسته که از نعمت هاى بهشت برخوردارند وارد خواهيم ساخت . (9) |
| وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَا أُوذِيَ فِي اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ كَعَذَابِ اللَّهِ وَلَئِنْ جَاءَ نَصْرٌ مِنْ رَبِّكَ لَيَقُولُنَّ إِنَّا كُنَّا مَعَكُمْ ۚ أَوَلَيْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِي صُدُورِ الْعَالَمِينَ (10) |
| در ميان مردم کسانى اند که مى گويند : ايمان آورده ايم ، ولى ايمانشان تا زمانى است که عافيت و سلامتشان برقرار باشد ، اما آن گاه که به خاطر ايمانشان آزار شوند تحمل نمى کنند و شکنجه آدميان را که ناچيز و پايان پذير است بسان عذاب الهى که هميشگى است ، مى انگارند و به شرک روى مى آورند . و قطعاً اگر از جانب پروردگارت يارى برسد و گشايشى پديد آيد ، خواهند گفت : ما هم با شما مؤمنان بوديم . اين گونه نيست . آيا خداوند به آنچه در سينه آدميان است داناتر نيست ؟ (10) |
| وَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَلَيَعْلَمَنَّ الْمُنَافِقِينَ (11) |
| در عين حال ، خداوند با پيش آوردن سختى ها و امتحان ها ، مؤمنان را از منافقان مشخص مى سازد . (11) |
| وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا اتَّبِعُوا سَبِيلَنَا وَلْنَحْمِلْ خَطَايَاكُمْ وَمَا هُمْ بِحَامِلِينَ مِنْ خَطَايَاهُمْ مِنْ شَيْءٍ ۖ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ (12) |
| مشرکان مکه ، همانان که در آغاز دعوت پيامبر کفر ورزيدند ، به کسانى که ايمان آوردند گفتند : راه و روش ما را دنبال کنيد و به شرک باز گرديد ، در آن صورت وظيفه خود مى دانيم که گناهان شما را به گردن بگيريم . مشرکان حتى اندکى از گناه آنان را برعهده نمى گيرند . به راستى آنان دروغ مى گويند . (12) |
| وَلَيَحْمِلُنَّ أَثْقَالَهُمْ وَأَثْقَالًا مَعَ أَثْقَالِهِمْ ۖ وَلَيُسْأَلُنَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَمَّا كَانُوا يَفْتَرُونَ (13) |
| و قطعاً اين گمراهگران ، گناهان سنگين خود را به دوش مى کشند ، و نيز همسان گناهانى را که گمراه شدگان بر دوش گرفته اند ، با گناهان خود ، بر دوش خواهند کشيد و روز قيامت از دروغى که مى بافتند و مى گفتند گناهِ ديگران را مى توان برعهده گرفت و اين که خدا شريک دارد ، بازخواست خواهند شد . (13) |
| وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوْمِهِ فَلَبِثَ فِيهِمْ أَلْفَ سَنَةٍ إِلَّا خَمْسِينَ عَامًا فَأَخَذَهُمُ الطُّوفَانُ وَهُمْ ظَالِمُونَ (14) |
| و همانا نوح را به سوى قومش به رسالت فرستاديم . او هزار سال پنجاه سال کم ، در ميان مردم درنگ کرد و به هدايت آنان پرداخت; سپس طوفان ، آنان را فرو گرفت ، چرا که آنان ستمکار بودند . (14) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |