| سوره 20 | سوره مبارکه طه | صفحه 321 |
|
| قَالَ كَذَٰلِكَ أَتَتْكَ آيَاتُنَا فَنَسِيتَهَا ۖ وَكَذَٰلِكَ الْيَوْمَ تُنْسَىٰ (126) |
| [خدا] مي گويد: همين گونه که آيات ما براي تو آمد و آنها را فراموش کردي اين چنين امروز فراموش مي شوي. (126) |
| وَكَذَٰلِكَ نَجْزِي مَنْ أَسْرَفَ وَلَمْ يُؤْمِنْ بِآيَاتِ رَبِّهِ ۚ وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَشَدُّ وَأَبْقَىٰ (127) |
| و کسي را که [از هدايت حق] تجاوز کرده و به آيات پروردگارش ايمان نياورده، اين گونه کيفر مي دهيم، و بي ترديد عذاب آخرت سخت تر و پايدارتر است. (127) |
| أَفَلَمْ يَهْدِ لَهُمْ كَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ يَمْشُونَ فِي مَسَاكِنِهِمْ ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِأُولِي النُّهَىٰ (128) |
| پس آيا [اين حقيقت] سبب هدايتشان نشده است که چه بسيار امت ها را پيش از آنان هلاک کرديم که [اينان] در مساکن آنان رفت و آمد مي کنند؟ مسلماً در اين [امور] نشانه هايي [عبرت آموز] براي صاحبان خرد است. (128) |
| وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَكَانَ لِزَامًا وَأَجَلٌ مُسَمًّى (129) |
| و اگر سنت و روشي از پروردگارت [نسبت به تأخير افتادن عذاب از آنان] نگذشته بود و نيز مدتي که [براي زندگي آنان] مشخص و معين شده است، قطعاً عذاب خدا بدون تأخير بر آنان لازم و حتم مي شد. (129) |
| فَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا ۖ وَمِنْ آنَاءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَأَطْرَافَ النَّهَارِ لَعَلَّكَ تَرْضَىٰ (130) |
| پس در برابر آنچه [مشرکان] مي گويند، شکيبا باش، و پيش از طلوع خورشيد و پيش از غروب آن پروردگارت را همراه با سپاس و ستايش تسبيح گوي، و [نيز] در بخشي از ساعات شب و اطراف روز تسبيح گوي تا [به سنت ها و تدبيرهاي او] خشنود شوي. (130) |
| وَلَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَىٰ مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ ۚ وَرِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ (131) |
| ديدگانت را به آنچه برخي از اصناف آنان را بهره مند کرديم مدوز، [آنچه به آنان داده ايم] شکوفه [بي ميوه و زيور و زينت] دنياست تا آنان را در آن بيازماييم، و رزق پروردگارت بهتر و پايدارتر است. (131) |
| وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَيْهَا ۖ لَا نَسْأَلُكَ رِزْقًا ۖ نَحْنُ نَرْزُقُكَ ۗ وَالْعَاقِبَةُ لِلتَّقْوَىٰ (132) |
| و خانواده ات را به نماز فرمان بده و خود نيز بر آن شکيبايي ورز؛ از تو رزقي نمي طلبيم، ما به تو روزي مي دهيم و عاقبت نيک براي پرهيزکاري است. (132) |
| وَقَالُوا لَوْلَا يَأْتِينَا بِآيَةٍ مِنْ رَبِّهِ ۚ أَوَلَمْ تَأْتِهِمْ بَيِّنَةُ مَا فِي الصُّحُفِ الْأُولَىٰ (133) |
| و [مشرکان] گفتند: چرا [پيامبر] معجزه اي از سوي پروردگارش براي ما نمي آورد؟ آيا [اين قرآن که] شاهد و دليلي روشن بر [معارف] کتاب هاي پيشين [آسماني است] براي آنان نيامده؟! (133) |
| وَلَوْ أَنَّا أَهْلَكْنَاهُمْ بِعَذَابٍ مِنْ قَبْلِهِ لَقَالُوا رَبَّنَا لَوْلَا أَرْسَلْتَ إِلَيْنَا رَسُولًا فَنَتَّبِعَ آيَاتِكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَنَخْزَىٰ (134) |
| و اگر آنان را پيش از نزول قرآن هلاک مي کرديم، قطعاً مي گفتند: پروردگارا! چرا رسولي به سوي ما نفرستادي تا پيش از آنکه خوار و رسوا شويم، آيات تو را پيروي کنيم. (134) |
| قُلْ كُلٌّ مُتَرَبِّصٌ فَتَرَبَّصُوا ۖ فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ أَصْحَابُ الصِّرَاطِ السَّوِيِّ وَمَنِ اهْتَدَىٰ (135) |
| بگو: هر يک [از ما و شما] منتظريم، پس منتظر باشيد که به زودي خواهيد دانست که رهروان راهِ راست و ره يافتگان چه کساني هستند؟ (135) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |