| سوره 41 | سوره مبارکه فصلت | صفحه 479 |
|
| وَقَالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدْتُمْ عَلَيْنَا ۖ قَالُوا أَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذِي أَنْطَقَ كُلَّ شَيْءٍ وَهُوَ خَلَقَكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (21) |
| و آنان به پوست خود مى گويند : چرا بر ضدّ ما گواهى داديد ؟ مى گويند : همان خدايى که همه چيز را ناطق ساخته ما را به سخن درآورده است . و خداوند به کارهاى شما داناست ، چرا که او نخستين بار شما را آفريد و سرانجام به سوى او بازگردانده مى شويد . (21) |
| وَمَا كُنْتُمْ تَسْتَتِرُونَ أَنْ يَشْهَدَ عَلَيْكُمْ سَمْعُكُمْ وَلَا أَبْصَارُكُمْ وَلَا جُلُودُكُمْ وَلَٰكِنْ ظَنَنْتُمْ أَنَّ اللَّهَ لَا يَعْلَمُ كَثِيرًا مِمَّا تَعْمَلُونَ (22) |
| و شما آن گاه که به گناه روى مى آورديد ، از اين که گوش و چشم و پوستتان ناظر شما بوده و بر ضد شما گواه باشند هراسى نداشتيد و خود را از آن ها پنهان نمى کرديد ، شما اگر چه مى پنداشتيد اندام هايتان به کارهاى شما آگاهى ندارند بلکه گمان داشتيد که خدا بسيارى از کارهايتان را نمى داند . (22) |
| وَذَٰلِكُمْ ظَنُّكُمُ الَّذِي ظَنَنْتُمْ بِرَبِّكُمْ أَرْدَاكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ مِنَ الْخَاسِرِينَ (23) |
| آرى ، اين است گمان بيجايى که درباره پروردگارتان برديد اين گمان شما را به کفر و گناه کشانيد و به هلاکت انداخت و در نتيجه از زيانکاران شديد . (23) |
| فَإِنْ يَصْبِرُوا فَالنَّارُ مَثْوًى لَهُمْ ۖ وَإِنْ يَسْتَعْتِبُوا فَمَا هُمْ مِنَ الْمُعْتَبِينَ (24) |
| پس اگر شکيبايى کنند ] و دم برنياورند [ جايگاهشان آتش است و اگر عذرخواهى کنند و رضايت طلبند ، از کسانى نيستند که عذرشان پذيرفته شود و مورد رضايت قرار گيرند . (24) |
| ۞ وَقَيَّضْنَا لَهُمْ قُرَنَاءَ فَزَيَّنُوا لَهُمْ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَحَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ فِي أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ ۖ إِنَّهُمْ كَانُوا خَاسِرِينَ (25) |
| و براى آنان به جاى هدايتگران همنشينانى از شياطين قرار داديم; پس همه لذّت هاى مادّى را که پيشاروى آنان بود ( در دسترسشان قرار داشت ) و نيز آنچه در پى آنان بود ( در آرزوى رسيدن به آن بودند ) همه را در نظرشان آراستند ] تا بدانها دل خوش کنند و از حق روى برتابند [ و آن سخن ( وعده عذاب دوزخ ) ، در حق آنان تثبيت شد ، در حالى که در ميان امّت هايى از جنّ و انس هستند که پيش از آنان ] بر اثر کفر ، به عذاب [ درگذشتند . راستى که آنان زيانکارند . (25) |
| وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَا تَسْمَعُوا لِهَٰذَا الْقُرْآنِ وَالْغَوْا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ (26) |
| و آنان که کافر شدند گفتند : به اين قرآن گوش فرا ندهيد و هنگامى که خوانده مى شود ، سخن لغو و بيهوده در آن بيفکنيد ، باشد که نداى آن به گوش ها نرسد و شما چيره شويد . (26) |
| فَلَنُذِيقَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا عَذَابًا شَدِيدًا وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَسْوَأَ الَّذِي كَانُوا يَعْمَلُونَ (27) |
| آرى ، ما قطعاً به کسانى که کفر ورزيده اند عذابى سخت مى چشانيم و حتماً آنان را به کردار بدى که انجام مى دادند سزا مى دهيم . (27) |
| ذَٰلِكَ جَزَاءُ أَعْدَاءِ اللَّهِ النَّارُ ۖ لَهُمْ فِيهَا دَارُ الْخُلْدِ ۖ جَزَاءً بِمَا كَانُوا بِآيَاتِنَا يَجْحَدُونَ (28) |
| اين است سزاى دشمنان خدا ، همان آتش که آنان را در آن سراى جاودانه است; سزايى به کيفر اين که آيات ما را انکار مى کردند . (28) |
| وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا رَبَّنَا أَرِنَا اللَّذَيْنِ أَضَلَّانَا مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ نَجْعَلْهُمَا تَحْتَ أَقْدَامِنَا لِيَكُونَا مِنَ الْأَسْفَلِينَ (29) |
| و کسانى که کافر شدند مى گويند : پروردگارا ، آن دو گروه از جنّ و انس را که گمراهمان کردند به ما نشان ده تا آنان را زير گام هايمان نهيم تا از پست ترين ها شوند . (29) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |