| سوره 26 | سوره مبارکه الشعراء | صفحه 372 |
|
| قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (112) |
| گفت: من چه آگاهى دارم از کارهايى که آنان انجام مى داده اند؟ (112) |
| إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّي ۖ لَوْ تَشْعُرُونَ (113) |
| حساب آنان جز برعهده پروردگارم نيست اگر شما درک کنيد. (113) |
| وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ (114) |
| و من اين مؤمنان را [از خود] دور نمى کنم. (114) |
| إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُبِينٌ (115) |
| من جز اخطارکننده اى روشنگر نيستم. (115) |
| قَالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ (116) |
| گفتند: اى نوح! اگر [از دعوت خود] باز نايستى، حتماً از سنگسار شدگان خواهى بود. (116) |
| قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ (117) |
| گفت: پروردگارا! همانا قوم من تکذيبم کردند. (117) |
| فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِي وَمَنْ مَعِيَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (118) |
| پس ميان من و آنان چنان که بايد داورى کن و مرا و هر کس از مؤمنان را که با من است [از شرّ آنان ]نجات بده. (118) |
| فَأَنْجَيْنَاهُ وَمَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ (119) |
| پس او و هر که را با او در آن کشتى پربار بود، نجات داديم. (119) |
| ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ (120) |
| سپس آن باقى ماندگان را بعد از آن غرق کرديم. (120) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (121) |
| بى شک در اين [حادثه] نشانه اى [بزرگ ]وجود دارد، و بيشتر آنان مؤمن نبودند. (121) |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (122) |
| و همانا پروردگار تو آن عزّتمند و صاحب رحمت است. (122) |
| كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ (123) |
| قوم عاد رسولان را تکذيب کردند. (123) |
| إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ (124) |
| آن گاه که برادرشان هود به آنان گفت: آيا تقواپيشه نمى کنيد؟ (124) |
| إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (125) |
| همانا من براى شما فرستاده اى امين هستم. (125) |
| فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (126) |
| پس، از خدا پروا داشته باشيد و از من اطاعت کنيد. (126) |
| وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (127) |
| و من براى اين [رسالت] هيچ مزدى از شما طلب نمى کنم، مزد من جز برعهده خداوندگار جهانيان نيست. (127) |
| أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ (128) |
| آيا شما در هر جاى بلندى به بازيچه نشانه اى بنا مى کنيد؟ (128) |
| وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ (129) |
| و کاخ هايى [محکم] برمى گيريد شايد جاويدان بمانيد؟! (129) |
| وَإِذَا بَطَشْتُمْ بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ (130) |
| و چون با شدّت و صولت [براى کيفر] دست مى گشاييد، زورمدارانه دست مى گشاييد؟ (130) |
| فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (131) |
| پس، از خدا پروا داشته باشيد و از من اطاعت کنيد. (131) |
| وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُمْ بِمَا تَعْلَمُونَ (132) |
| و از آن کس پروا داشته باشيد که به وسيله آنچه مى دانيد به شما مدد کرده است. (132) |
| أَمَدَّكُمْ بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ (133) |
| به وسيله دام ها و فرزندانى به شما مدد کرده است. (133) |
| وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (134) |
| و به وسيله باغ هايى و چشمه سارهايى. (134) |
| إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (135) |
| همانا من بر شما از عذاب روزى بزرگ بيم دارم. (135) |
| قَالُوا سَوَاءٌ عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُنْ مِنَ الْوَاعِظِينَ (136) |
| گفتند: تو موعظه بکنى يا نکنى براى ما يکسان است. (136) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |