| سوره 80 | سوره مبارکه عبس | صفحه 585 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ (1) |
| چهره در هم کشيد و روى گردانيد، (1) |
| أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ (2) |
| که آن مرد نابينا پيش او آمد؛ (2) |
| وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ (3) |
| و تو چه دانى، شايد او به پاکى گرايد، (3) |
| أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرَىٰ (4) |
| يا پند پذيرد و اندرز سودش دهد. (4) |
| أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ (5) |
| اما آن کس که خود را بى‌نياز مى‌پندارد، (5) |
| فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّىٰ (6) |
| تو بدو مى‌پردازى؛ (6) |
| وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ (7) |
| با آنکه اگر پاک نگردد، بر تو [مسؤوليتى] نيست. (7) |
| وَأَمَّا مَنْ جَاءَكَ يَسْعَىٰ (8) |
| و اما آن کس که شتابان پيش تو آمد، (8) |
| وَهُوَ يَخْشَىٰ (9) |
| در حالى که [از خدا] مى‌ترسيد، (9) |
| فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ (10) |
| تو از او به ديگران مى‌پردازى. (10) |
| كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ (11) |
| زنهار [چنين مکن] اين [آيات] پندى است. (11) |
| فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ (12) |
| تا هر که خواهد، از آن پند گيرد. (12) |
| فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ (13) |
| در صحيفه‌هايى ارجمند، (13) |
| مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ (14) |
| والا و پاک‌شده، (14) |
| بِأَيْدِي سَفَرَةٍ (15) |
| به دست فرشتگانى، (15) |
| كِرَامٍ بَرَرَةٍ (16) |
| ارجمند و نيکوکار. (16) |
| قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ (17) |
| کشته باد انسان، چه ناسپاس است (17) |
| مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ (18) |
| او را از چه چيز آفريده است؟ (18) |
| مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ (19) |
| از نطفه‌اى خلقش کرد و اندازه مقررش بخشيد. (19) |
| ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ (20) |
| سپس راه را بر او آسان گردانيد. (20) |
| ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ (21) |
| آنگاه به مرگش رسانيد و در قبرش نهاد. (21) |
| ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ (22) |
| سپس چون بخواهد او را برانگيزد. (22) |
| كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ (23) |
| ولى نه! هنوز آنچه را به او دستور داده، به جاى نياورده است. (23) |
| فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ (24) |
| پس انسان بايد به خوراک خود بنگرد، (24) |
| أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا (25) |
| که ما آب را به صورت بارشى فرو ريختيم؛ (25) |
| ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا (26) |
| آنگاه زمين را با شکافتنى [لازم] شکافتيم؛ (26) |
| فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبًّا (27) |
| پس در آن، دانه رويانيديم. (27) |
| وَعِنَبًا وَقَضْبًا (28) |
| و انگور و سبزى، (28) |
| وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا (29) |
| و زيتون و درخت خرما، (29) |
| وَحَدَائِقَ غُلْبًا (30) |
| و باغهاى انبوه، (30) |
| وَفَاكِهَةً وَأَبًّا (31) |
| و ميوه و چراگاه، (31) |
| مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ (32) |
| [تا وسيله] استفاده شما و دامهايتان باشد. (32) |
| فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ (33) |
| پس چون فرياد گوش‌خراش دررسد؛ (33) |
| يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ (34) |
| روزى که آدمى از برادرش، (34) |
| وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ (35) |
| و از مادرش و پدرش. (35) |
| وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ (36) |
| و از همسرش و پسرانش مى‌گريزد، (36) |
| لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ (37) |
| در آن روز، هر کسى از آنان را کارى است که او را به خود مشغول مى‌دارد. (37) |
| وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ (38) |
| در آن روز، چهره‌هايى درخشانند، (38) |
| ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ (39) |
| خندان [و] شادانند. (39) |
| وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ (40) |
| و در آن روز، چهره‌هايى است که بر آنها غبار نشسته، (40) |
| تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ (41) |
| [و] آنها را تاريکى پوشانده است؛ (41) |
| أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ (42) |
| آنان همان کافران بدکارند. (42) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |