| سوره 72 | سوره مبارکه الجن | صفحه 572 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآنًا عَجَبًا (1) |
| بگو: «به من وحى شده است که تنى چند از جنّيان گوش فرا داشتند و گفتند: راستى ما قرآنى شگفت‌آور شنيديم. (1) |
| يَهْدِي إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ ۖ وَلَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنَا أَحَدًا (2) |
| [که] به راه راست هدايت مى‌کند. پس به آن ايمان آورديم و هرگز کسى را شريک پروردگارمان قرار نخواهيم داد. (2) |
| وَأَنَّهُ تَعَالَىٰ جَدُّ رَبِّنَا مَا اتَّخَذَ صَاحِبَةً وَلَا وَلَدًا (3) |
| و اينکه او، پروردگار والاى ما، همسر و فرزندى اختيار نکرده است. (3) |
| وَأَنَّهُ كَانَ يَقُولُ سَفِيهُنَا عَلَى اللَّهِ شَطَطًا (4) |
| و [شگفت] آنکه کم خرد ما، در باره خدا سخنانى ياوه مى‌سرايد. (4) |
| وَأَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ تَقُولَ الْإِنْسُ وَالْجِنُّ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا (5) |
| و ما پنداشته بوديم که انس و جن هرگز به خدا دروغ نمى‌بندند. (5) |
| وَأَنَّهُ كَانَ رِجَالٌ مِنَ الْإِنْسِ يَعُوذُونَ بِرِجَالٍ مِنَ الْجِنِّ فَزَادُوهُمْ رَهَقًا (6) |
| و مردانى از آدميان به مردانى از جن پناه مى‌بردند و بر سرکشى آنها مى‌افزودند. (6) |
| وَأَنَّهُمْ ظَنُّوا كَمَا ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ يَبْعَثَ اللَّهُ أَحَدًا (7) |
| و آنها [نيز] آن گونه که [شما] پنداشته‌ايد، گمان بردند که خدا هرگز کسى را زنده نخواهد گردانيد. (7) |
| وَأَنَّا لَمَسْنَا السَّمَاءَ فَوَجَدْنَاهَا مُلِئَتْ حَرَسًا شَدِيدًا وَشُهُبًا (8) |
| و ما بر آسمان دست يافتيم و آن را پر از نگهبانان توانا و تيرهاى شهاب يافتيم. (8) |
| وَأَنَّا كُنَّا نَقْعُدُ مِنْهَا مَقَاعِدَ لِلسَّمْعِ ۖ فَمَنْ يَسْتَمِعِ الْآنَ يَجِدْ لَهُ شِهَابًا رَصَدًا (9) |
| و در [آسمان] براى شنيدن، به کمين مى‌نشستيم، [اما] اکنون هر که بخواهد به گوش باشد، تير شهابى در کمين خود مى‌يابد. (9) |
| وَأَنَّا لَا نَدْرِي أَشَرٌّ أُرِيدَ بِمَنْ فِي الْأَرْضِ أَمْ أَرَادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَدًا (10) |
| و ما [درست] نمى‌دانيم که آيا براى کسانى که در زمينند بدى خواسته شده يا پروردگارشان برايشان هدايت خواسته است؟ (10) |
| وَأَنَّا مِنَّا الصَّالِحُونَ وَمِنَّا دُونَ ذَٰلِكَ ۖ كُنَّا طَرَائِقَ قِدَدًا (11) |
| و از ميان ما برخى درستکارند و برخى غير آن، و ما فرقه‌هايى گوناگونيم. (11) |
| وَأَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ نُعْجِزَ اللَّهَ فِي الْأَرْضِ وَلَنْ نُعْجِزَهُ هَرَبًا (12) |
| و ما مى‌دانيم که هرگز نمى‌توانيم در زمين خداى را به ستوه آوريم، و هرگز او را با گريز [خود] درمانده نتوانيم کرد (12) |
| وَأَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُدَىٰ آمَنَّا بِهِ ۖ فَمَنْ يُؤْمِنْ بِرَبِّهِ فَلَا يَخَافُ بَخْسًا وَلَا رَهَقًا (13) |
| و ما چون هدايت را شنيديم بدان گرويديم؛ پس کسى که به پروردگار خود ايمان آورد، از کمى [پاداش] و سختى بيم ندارد. (13) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |