| سوره 27 | سوره مبارکه النمل | صفحه 381 |
|
| وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَىٰ ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَالِحًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ فَإِذَا هُمْ فَرِيقَانِ يَخْتَصِمُونَ (45) |
| و به راستى، به سوى ثمود، برادرشان صالح را فرستاديم که: «خدا را بپرستيد.» پس به ناگاه آنان دو دسته متخاصم شدند. (45) |
| قَالَ يَا قَوْمِ لِمَ تَسْتَعْجِلُونَ بِالسَّيِّئَةِ قَبْلَ الْحَسَنَةِ ۖ لَوْلَا تَسْتَغْفِرُونَ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ (46) |
| [صالح] گفت: «اى قوم من، چرا پيش از [جستن] نيکى، شتابزده خواهان بدى هستيد؟ چرا از خدا آمرزش نمى‌خواهيد؟ باشد که مورد رحمت قرار گيريد.» (46) |
| قَالُوا اطَّيَّرْنَا بِكَ وَبِمَنْ مَعَكَ ۚ قَالَ طَائِرُكُمْ عِنْدَ اللَّهِ ۖ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ تُفْتَنُونَ (47) |
| گفتند: «ما به تو و به هر کس که همراه توست شگون بد زديم.» گفت: «سرنوشت خوب و بدتان پيش خداست، بلکه شما مردمى هستيد که مورد آزمايش قرار گرفته‌ايد.» (47) |
| وَكَانَ فِي الْمَدِينَةِ تِسْعَةُ رَهْطٍ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ وَلَا يُصْلِحُونَ (48) |
| و در آن شهر، نُه دسته بودند که در آن سرزمين فساد مى‌کردند و از در اصلاح درنمى‌آمدند. (48) |
| قَالُوا تَقَاسَمُوا بِاللَّهِ لَنُبَيِّتَنَّهُ وَأَهْلَهُ ثُمَّ لَنَقُولَنَّ لِوَلِيِّهِ مَا شَهِدْنَا مَهْلِكَ أَهْلِهِ وَإِنَّا لَصَادِقُونَ (49) |
| [با هم] گفتند: «با يکديگر سوگند بخوريد که: حتماً به [صالح] و کسانش شبيخون مى‌زنيم، سپس به ولىّ او خواهيم گفت: ما در محل قتل کسانش حاضر نبوديم، و ما قطعاً راست مى‌گوييم.» (49) |
| وَمَكَرُوا مَكْرًا وَمَكَرْنَا مَكْرًا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (50) |
| و دست به نيرنگ زدند و [ما نيز] دست به نيرنگ زديم و خبر نداشتند. (50) |
| فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ مَكْرِهِمْ أَنَّا دَمَّرْنَاهُمْ وَقَوْمَهُمْ أَجْمَعِينَ (51) |
| پس بنگر که فرجام نيرنگشان چگونه بود: ما آنان و قومشان را همگى هلاک کرديم. (51) |
| فَتِلْكَ بُيُوتُهُمْ خَاوِيَةً بِمَا ظَلَمُوا ۗ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ (52) |
| و اين [هم] خانه‌هاى خالى آنهاست به [سزاى] بيدادى که کرده‌اند. قطعاً در اين [کيفر] براى مردمى که مى‌دانند عبرتى خواهد بود. (52) |
| وَأَنْجَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا وَكَانُوا يَتَّقُونَ (53) |
| و کسانى را که ايمان آورده و تقوا پيشه کرده بودند رهانيديم. (53) |
| وَلُوطًا إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَتَأْتُونَ الْفَاحِشَةَ وَأَنْتُمْ تُبْصِرُونَ (54) |
| و [ياد کن] لوط را که چون به قوم خود گفت: «آيا ديده و دانسته مرتکب عمل ناشايست [لواط] مى‌شويد؟ (54) |
| أَئِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ شَهْوَةً مِنْ دُونِ النِّسَاءِ ۚ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ (55) |
| آيا شما به جاى زنان، از روى شهوت با مردها در مى‌آميزيد؟ [نه!] بلکه شما مردمى جهالت‌پيشه‌ايد.» (55) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |