| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 166 |
|
| فَإِذَا جَاءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُوا لَنَا هَٰذِهِ ۖ وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَطَّيَّرُوا بِمُوسَىٰ وَمَنْ مَعَهُ ۗ أَلَا إِنَّمَا طَائِرُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (131) |
| پس هنگامى که نيکى [و نعمت] به آنان روى مى‌آورد مى‌گفتند: «اين براى [شايستگى] خود ماست» و چون گزندى به آنان مى‌رسيد، به موسى و همراهانش شگون بد مى‌زدند. آگاه باشيد که [سرچشمه ]بدشگونى آنان تنها نزد خداست [که آنان را به بدى اعمالشان کيفر مى‌دهد]، ليکن بيشترشان نمى‌دانستند. (131) |
| وَقَالُوا مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِنْ آيَةٍ لِتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ (132) |
| و گفتند: «هر گونه پديده شگرفى که به وسيله آن ما را افسون کنى براى ما بياورى، ما به تو ايمان آورنده نيستيم.» (132) |
| فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الطُّوفَانَ وَالْجَرَادَ وَالْقُمَّلَ وَالضَّفَادِعَ وَالدَّمَ آيَاتٍ مُفَصَّلَاتٍ فَاسْتَكْبَرُوا وَكَانُوا قَوْمًا مُجْرِمِينَ (133) |
| پس بر آنان طوفان و ملخ و کنه ريز و غوکها و خون را به صورت نشانه‌هايى آشکار فرستاديم و باز سرکشى کردند و گروهى بدکار بودند. (133) |
| وَلَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ الرِّجْزُ قَالُوا يَا مُوسَى ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِنْدَكَ ۖ لَئِنْ كَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَلَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِي إِسْرَائِيلَ (134) |
| و هنگامى که عذاب بر آنان فرود آمد، گفتند: «اى موسى، پروردگارت را به عهدى که نزد تو دارد براى ما بخوان، اگر اين عذاب را از ما برطرف کنى حتماً به تو ايمان خواهيم آورد و بنى‌اسرائيل را قطعاً با تو روانه خواهيم ساخت.» (134) |
| فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ الرِّجْزَ إِلَىٰ أَجَلٍ هُمْ بَالِغُوهُ إِذَا هُمْ يَنْكُثُونَ (135) |
| و چون عذاب را -تا سررسيدى که آنان بدان رسيدند- از آنها برداشتيم باز هم پيمان‌شکنى کردند. (135) |
| فَانْتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا عَنْهَا غَافِلِينَ (136) |
| سرانجام از آنان انتقام گرفتيم و در دريا غرقشان ساختيم، چرا که آيات ما را تکذيب کردند و از آنها غافل بودند. (136) |
| وَأَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِينَ كَانُوا يُسْتَضْعَفُونَ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَمَغَارِبَهَا الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا ۖ وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ الْحُسْنَىٰ عَلَىٰ بَنِي إِسْرَائِيلَ بِمَا صَبَرُوا ۖ وَدَمَّرْنَا مَا كَانَ يَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَقَوْمُهُ وَمَا كَانُوا يَعْرِشُونَ (137) |
| و به آن گروهى که پيوسته تضعيف مى‌شدند، [بخشهاى] باختر و خاورى سرزمين [فلسطين] را -که در آن برکت قرار داده بوديم- به ميراث عطا کرديم. و به پاس آنکه صبر کردند، وعده نيکوى پروردگارت به فرزندان اسرائيل تحقق يافت، و آنچه را که فرعون و قومش ساخته و افراشته بودند ويران کرديم. (137) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |