| سوره 3 | سوره مبارکه آلعمران | صفحه 72 |
|
| وَمَا أَصَابَكُمْ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَلِيَعْلَمَ الْمُؤْمِنِينَ (166) |
| آسيب هايى که در جنگ اُحُد ـ روزى که آن دو گروه به مصاف هم رفتند ـ به شما رسيد به اذن خدا بود ، تا آنچه را که بايد انجام شود به انجام رساند و تا مؤمنان را مشخص سازد . (166) |
| وَلِيَعْلَمَ الَّذِينَ نَافَقُوا ۚ وَقِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا قَاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوِ ادْفَعُوا ۖ قَالُوا لَوْ نَعْلَمُ قِتَالًا لَاتَّبَعْنَاكُمْ ۗ هُمْ لِلْكُفْرِ يَوْمَئِذٍ أَقْرَبُ مِنْهُمْ لِلْإِيمَانِ ۚ يَقُولُونَ بِأَفْوَاهِهِمْ مَا لَيْسَ فِي قُلُوبِهِمْ ۗ وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يَكْتُمُونَ (167) |
| و تا کسانى را که نفاق پيشه نمودند مشخص کند . به منافقان گفته شد : بياييد در راه خدا بجنگيد يا دست کم از هستى خود دفاع کنيد ، گفتند : اگر مى دانستيم که جنگى رخ مى دهد ، حتماً در پى شما مى آمديم . آنان روزى که چنين گفتند به کفر نزديک تر بودند تا به ايمان . به زبانشان چيزهايى مى گويند که در دلشان نيست و خداوند به آنچه نهان مى دارند داناتر است . (167) |
| الَّذِينَ قَالُوا لِإِخْوَانِهِمْ وَقَعَدُوا لَوْ أَطَاعُونَا مَا قُتِلُوا ۗ قُلْ فَادْرَءُوا عَنْ أَنْفُسِكُمُ الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (168) |
| همان کسانى که برجاى نشستند و به سوى کارزار بيرون نرفتند و درباره برادرانشان که در راه خدا کشته شدند گفتند : اگر از ما پيروى مى کردند و در اين جا مى ماندند کشته نمى شدند . به آنان بگو : اگر راست مى گوييد ، مرگ را از خويشتن دور کنيد . (168) |
| وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ (169) |
| و کسانى را که در راه خدا کشته شده اند مرده مپندار ، بلکه آنان زنده اند و نزد پروردگارشان از نعمت هاى بهشت به آنان روزى مى دهند . (169) |
| فَرِحِينَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَيَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (170) |
| به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است شادمانند ، و براى آن مؤمنان راستينى که پس از آنانند و هنوز به ايشان نپيوسته اند مسرورند که ترسى آنان را فرانمى گيرد و اندوهگين نمى شوند . (170) |
| ۞ يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ (171) |
| به نعمت و فضلى که از جانب خداست و اين که خدا پاداش مؤمنان را تباه نمى کند شادمانند . (171) |
| الَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِلَّهِ وَالرَّسُولِ مِنْ بَعْدِ مَا أَصَابَهُمُ الْقَرْحُ ۚ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا مِنْهُمْ وَاتَّقَوْا أَجْرٌ عَظِيمٌ (172) |
| کسانى که پس از آسيب رسيدن به آنان در جنگ اُحُد ، دعوت خدا و پيامبر را اجابت کردند و به جنگى ديگر رهسپار شدند ، براى نيکوکاران و تقواپيشگانشان پاداشى بزرگ خواهد بود . (172) |
| الَّذِينَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِيمَانًا وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ (173) |
| همانان که آن مردم ( مزدوران دشمن ) به ايشان گفتند : مشرکان براى پيکار با شما گرد آمده اند ، از آنان بترسيد . ولى اين خبر آنان را ايمان بيفزود و گفتند : خدا ما را بس است و او نيکو کارگزارى است . (173) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |