| سوره 34 | سوره مبارکه سبا | صفحه 431 |
|
| وَلَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ ۚ حَتَّىٰ إِذَا فُزِّعَ عَنْ قُلُوبِهِمْ قَالُوا مَاذَا قَالَ رَبُّكُمْ ۖ قَالُوا الْحَقَّ ۖ وَهُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ (23) |
| شفاعت در پيشگاه خدا جز براي کساني که به آنان اذن دهد سودي ندارد، [آن روز شفيعان و اميدواران به شفاعت مضطربانه به انتظار اذن خدا براي شفاعت هستند] تا زماني که با صدور اذن شفاعت دل هايشان آرام گيرد [در اين هنگام مجرمان به شفيعان] گويند: پروردگارتان چه گفت؟ مي گويند: حق گفت و او بلند مرتبه و بزرگ است. (23) |
| ۞ قُلْ مَنْ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ قُلِ اللَّهُ ۖ وَإِنَّا أَوْ إِيَّاكُمْ لَعَلَىٰ هُدًى أَوْ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ (24) |
| [به مشرکان] بگو: چه کسي از آسمان ها و زمين به شما روزي مي دهد؟ بگو: خدا. و بي ترديد ما يا شما بر هدايت يا در گمراهي آشکار هستيم. (24) |
| قُلْ لَا تُسْأَلُونَ عَمَّا أَجْرَمْنَا وَلَا نُسْأَلُ عَمَّا تَعْمَلُونَ (25) |
| بگو: شما از گناه ما بازخواست نخواهيد شد، و ما هم از آنچه شما انجام مي دهيد، بازخواست نخواهيم شد. (25) |
| قُلْ يَجْمَعُ بَيْنَنَا رَبُّنَا ثُمَّ يَفْتَحُ بَيْنَنَا بِالْحَقِّ وَهُوَ الْفَتَّاحُ الْعَلِيمُ (26) |
| بگو: پروردگارمان ميان ما و شما را [روز قيامت] جمع مي کند، سپس ميان ما و شما به حق داوري خواهد کرد، و او داور دانايي است. (26) |
| قُلْ أَرُونِيَ الَّذِينَ أَلْحَقْتُمْ بِهِ شُرَكَاءَ ۖ كَلَّا ۚ بَلْ هُوَ اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (27) |
| بگو: کساني را که به عنوان شريکان به او ملحق کرده ايد به من نشان دهيد [تا بنگرم آيا صفاتي که واجب است در يک معبود باشد در آنها هست؟ يقيناً] اين چنين [صفاتي در آنها] نيست، بلکه فقط خدا تواناي شکست ناپذير و حکيم است. (27) |
| وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّةً لِلنَّاسِ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (28) |
| و ما تو را براي همه مردم جز مژده رسان و بيم دهنده نفرستاديم، ولي بيشتر مردم [به اين واقعيت] معرفت و آگاهي ندارند. (28) |
| وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (29) |
| و [از روي مسخره] مي گويند: اگر راستگوييد اين وعده [قيامت و عذاب] کي خواهد بود؟ (29) |
| قُلْ لَكُمْ مِيعَادُ يَوْمٍ لَا تَسْتَأْخِرُونَ عَنْهُ سَاعَةً وَلَا تَسْتَقْدِمُونَ (30) |
| بگو: وعده گاه شما روزي است که نه ساعتي از آن تأخير مي کنيد و نه بر آن پيشي مي گيريد. (30) |
| وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَنْ نُؤْمِنَ بِهَٰذَا الْقُرْآنِ وَلَا بِالَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ ۗ وَلَوْ تَرَىٰ إِذِ الظَّالِمُونَ مَوْقُوفُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ يَرْجِعُ بَعْضُهُمْ إِلَىٰ بَعْضٍ الْقَوْلَ يَقُولُ الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا لِلَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا لَوْلَا أَنْتُمْ لَكُنَّا مُؤْمِنِينَ (31) |
| و کافران گفتند: ما به اين قرآن و کتاب هايي که پيش از آن بوده است، هرگز ايمان نمي آوريم. و اگر ستمکاران را زماني که در پيشگاه پروردگارشان [براي محاکمه] بازداشت شده اند، ببيني در حالي که هر کدام گناه و بدبختي خود را بر عهده ديگري مي اندازد [امر عجيبي مي بيني] مستضعفان به مستکبران مي گويند: اگر شما سر راه ما نبوديد يقيناً ما مؤمن بوديم. (31) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |