| سوره 36 | سوره مبارکه يس | صفحه 441 |
|
| وَاضْرِبْ لَهُمْ مَثَلًا أَصْحَابَ الْقَرْيَةِ إِذْ جَاءَهَا الْمُرْسَلُونَ (13) |
| داستان مردم آن قريه را برايشان بياور، آنگاه که رسولان بدان جا آمدند. (13) |
| إِذْ أَرْسَلْنَا إِلَيْهِمُ اثْنَيْنِ فَكَذَّبُوهُمَا فَعَزَّزْنَا بِثَالِثٍ فَقَالُوا إِنَّا إِلَيْكُمْ مُرْسَلُونَ (14) |
| نخست دو تن را به نزدشان فرستاديم و تکذيبشان کردند؛ پس با سومى نيروشان داديم و گفتند: ما به سوى شما فرستاده شده‌ايم. (14) |
| قَالُوا مَا أَنْتُمْ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَمَا أَنْزَلَ الرَّحْمَٰنُ مِنْ شَيْءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا تَكْذِبُونَ (15) |
| گفتند: شما انسانهايى همانند ما هستيد و خداى رحمان هيچ چيز نفرستاده است و شما جز دروغ نمى‌گوييد. (15) |
| قَالُوا رَبُّنَا يَعْلَمُ إِنَّا إِلَيْكُمْ لَمُرْسَلُونَ (16) |
| گفتند: پروردگار ما مى‌داند که ما به سوى شما فرستاده شده‌ايم. (16) |
| وَمَا عَلَيْنَا إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ (17) |
| و بر عهده ما جز پيام‌رسانيدن آشکارا هيچ نيست. (17) |
| قَالُوا إِنَّا تَطَيَّرْنَا بِكُمْ ۖ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهُوا لَنَرْجُمَنَّكُمْ وَلَيَمَسَّنَّكُمْ مِنَّا عَذَابٌ أَلِيمٌ (18) |
| گفتند: ما شما را به فال بد گرفته‌ايم. اگر بس نکنيد سنگسارتان خواهيم کرد و شما را از ما شکنجه‌اى سخت خواهد رسيد. (18) |
| قَالُوا طَائِرُكُمْ مَعَكُمْ ۚ أَئِنْ ذُكِّرْتُمْ ۚ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ مُسْرِفُونَ (19) |
| گفتند: شومى شما، با خود شماست. آيا اگر اندرزتان دهند چنين مى‌گوييد؟ نه، مردمى گزافکار هستيد. (19) |
| وَجَاءَ مِنْ أَقْصَى الْمَدِينَةِ رَجُلٌ يَسْعَىٰ قَالَ يَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِينَ (20) |
| مردى از دوردست شهر دوان‌دوان آمد و گفت: اى قوم من، از اين رسولان پيروى کنيد. (20) |
| اتَّبِعُوا مَنْ لَا يَسْأَلُكُمْ أَجْرًا وَهُمْ مُهْتَدُونَ (21) |
| از کسانى که از شما هيچ مزدى نمى‌طلبند، و خود مردمى هدايت‌يافته‌اند، پيروى کنيد. (21) |
| وَمَا لِيَ لَا أَعْبُدُ الَّذِي فَطَرَنِي وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (22) |
| چرا خدايى را که مرا آفريده و به نزد او بازگردانده مى‌شويد، نپرستم؟ (22) |
| أَأَتَّخِذُ مِنْ دُونِهِ آلِهَةً إِنْ يُرِدْنِ الرَّحْمَٰنُ بِضُرٍّ لَا تُغْنِ عَنِّي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئًا وَلَا يُنْقِذُونِ (23) |
| آيا سواى او خدايانى را اختيار کنم، که اگر خداى رحمان بخواهد به من زيانى برساند، شفاعتشان مرا هيچ سود نکند و مرا رهايى نبخشند؟ (23) |
| إِنِّي إِذًا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ (24) |
| و در اين هنگام من در گمراهى آشکار باشم. (24) |
| إِنِّي آمَنْتُ بِرَبِّكُمْ فَاسْمَعُونِ (25) |
| من به پروردگارتان ايمان آوردم. سخن مرا بشنويد. (25) |
| قِيلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ ۖ قَالَ يَا لَيْتَ قَوْمِي يَعْلَمُونَ (26) |
| گفته شد: به بهشت درآى. گفت: اى کاش قوم من مى‌دانستند (26) |
| بِمَا غَفَرَ لِي رَبِّي وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُكْرَمِينَ (27) |
| که پروردگار من مرا بيامرزيد و در زمره گرامى‌شدگان درآورد. (27) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |