| سوره 36 | سوره مبارکه يس | صفحه 441 |
|
| وَاضْرِبْ لَهُمْ مَثَلًا أَصْحَابَ الْقَرْيَةِ إِذْ جَاءَهَا الْمُرْسَلُونَ (13) |
| و براى آنان اهل آن شهر (انطاکيّه) را مثل بزن، وقتى که فرستادگان به آن جا آمدند. (13) |
| إِذْ أَرْسَلْنَا إِلَيْهِمُ اثْنَيْنِ فَكَذَّبُوهُمَا فَعَزَّزْنَا بِثَالِثٍ فَقَالُوا إِنَّا إِلَيْكُمْ مُرْسَلُونَ (14) |
| آن گاه که دو تن را به سوى آنان فرستاديم پس آن دو را تکذيب کردند و با فرستاده سوّمى تقويتشان کرديم پس گفتند: ما به سوى شما فرستاده شده ايم. (14) |
| قَالُوا مَا أَنْتُمْ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَمَا أَنْزَلَ الرَّحْمَٰنُ مِنْ شَيْءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا تَكْذِبُونَ (15) |
| مردم گفتند: شما جز بشرهايى مانند ما نيستيد و خداى رحمان هيچ چيزى [از وحى] نازل نکرده است و شما جز دروغ نمى گوييد. (15) |
| قَالُوا رَبُّنَا يَعْلَمُ إِنَّا إِلَيْكُمْ لَمُرْسَلُونَ (16) |
| گفتند: پروردگار ما مى داند که ما حتماً به سوى شما فرستاده شده ايم. (16) |
| وَمَا عَلَيْنَا إِلَّا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ (17) |
| و بر عهده ما جز رساندن آشکاراى پيام نيست. (17) |
| قَالُوا إِنَّا تَطَيَّرْنَا بِكُمْ ۖ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهُوا لَنَرْجُمَنَّكُمْ وَلَيَمَسَّنَّكُمْ مِنَّا عَذَابٌ أَلِيمٌ (18) |
| گفتند: همانا ما شما را به فال بد گرفته ايم، اگر دست برنداريد حتماً شما را طرد مى کنيم و قطعاً عذابى دردآور از ما به شما خواهد رسيد. (18) |
| قَالُوا طَائِرُكُمْ مَعَكُمْ ۚ أَئِنْ ذُكِّرْتُمْ ۚ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ مُسْرِفُونَ (19) |
| گفتند: شومى شما با خودتان است آيا اگر به شما تذکّر دهند [به فال بد مى گيريد؟] نه بلکه شما مردمى مسرف هستيد. (19) |
| وَجَاءَ مِنْ أَقْصَى الْمَدِينَةِ رَجُلٌ يَسْعَىٰ قَالَ يَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِينَ (20) |
| و از دورترين نقطه شهر مردى (حبيب نجّار) شتابان آمد، گفت: اى قوم من! از اين فرستادگان پيروى کنيد. (20) |
| اتَّبِعُوا مَنْ لَا يَسْأَلُكُمْ أَجْرًا وَهُمْ مُهْتَدُونَ (21) |
| از کسانى پيروى کنيد که مزدى از شما نمى طلبند و آنان هدايت يافته اند. (21) |
| وَمَا لِيَ لَا أَعْبُدُ الَّذِي فَطَرَنِي وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (22) |
| و چيست مرا که عبادت نکنم آن کس را که مرا آفريد و به سوى او بازگردانده مى شويد؟ (22) |
| أَأَتَّخِذُ مِنْ دُونِهِ آلِهَةً إِنْ يُرِدْنِ الرَّحْمَٰنُ بِضُرٍّ لَا تُغْنِ عَنِّي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئًا وَلَا يُنْقِذُونِ (23) |
| آيا غير از او معبودهايى را اختيار کنم که اگر خداى رحمان براى من گزندى بخواهد، نه شفاعت آنها براى من هيچ سودى دارد و نه نجاتم مى دهند؟ (23) |
| إِنِّي إِذًا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ (24) |
| در آن صورت من حتماً در گمراهى نمايانى خواهم بود. (24) |
| إِنِّي آمَنْتُ بِرَبِّكُمْ فَاسْمَعُونِ (25) |
| همانا من به پروردگار شما ايمان آورده ام پس [اى قوم من!] از من بشنويد. (25) |
| قِيلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ ۖ قَالَ يَا لَيْتَ قَوْمِي يَعْلَمُونَ (26) |
| به وى گفته شد: به بهشت در آى، گفت: اى کاش! قوم من آگاه مى شدند. (26) |
| بِمَا غَفَرَ لِي رَبِّي وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُكْرَمِينَ (27) |
| که پروردگار من مرا آمرزيد و از کرامت يافتگان قرارم داد. (27) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |