| سوره 36 | سوره مبارکه يس | صفحه 442 |
|
| ۞ وَمَا أَنْزَلْنَا عَلَىٰ قَوْمِهِ مِنْ بَعْدِهِ مِنْ جُنْدٍ مِنَ السَّمَاءِ وَمَا كُنَّا مُنْزِلِينَ (28) |
| و از آن پس بر سر قوم او هيچ لشکرى از آسمان فرو نفرستاديم. و ما فروفرستنده نبوديم. (28) |
| إِنْ كَانَتْ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ خَامِدُونَ (29) |
| جز يک بانگ سهمناک نبود که ناگاه همه بر جاى سرد شدند. (29) |
| يَا حَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ ۚ مَا يَأْتِيهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (30) |
| اى دريغ بر اين بندگان. هيچ پيامبرى بر آنها مبعوث نشد مگر آنکه مسخره‌اش کردند. (30) |
| أَلَمْ يَرَوْا كَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ أَنَّهُمْ إِلَيْهِمْ لَا يَرْجِعُونَ (31) |
| آيا نديده‌اند که چه مردمى را پيش از آنها هلاک کرده‌ايم که ديگر به نزدشان بازنمى‌گردند. (31) |
| وَإِنْ كُلٌّ لَمَّا جَمِيعٌ لَدَيْنَا مُحْضَرُونَ (32) |
| و کس نماند مگر آنکه نزد ما حاضرش آرند. (32) |
| وَآيَةٌ لَهُمُ الْأَرْضُ الْمَيْتَةُ أَحْيَيْنَاهَا وَأَخْرَجْنَا مِنْهَا حَبًّا فَمِنْهُ يَأْكُلُونَ (33) |
| نشانه عبرتى است برايشان زمين مرده که زنده‌اش ساختيم و از آن دانه‌اى که از آن مى‌خورند بيرون آورديم. (33) |
| وَجَعَلْنَا فِيهَا جَنَّاتٍ مِنْ نَخِيلٍ وَأَعْنَابٍ وَفَجَّرْنَا فِيهَا مِنَ الْعُيُونِ (34) |
| و در آن باغهايى از نخلها و تاکها پديد آورديم و چشمه‌ها روان ساختيم، (34) |
| لِيَأْكُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ وَمَا عَمِلَتْهُ أَيْدِيهِمْ ۖ أَفَلَا يَشْكُرُونَ (35) |
| تا از ثمرات آن و دسترنج خويش بخورند. چرا سپاس نمى‌گويند؟ (35) |
| سُبْحَانَ الَّذِي خَلَقَ الْأَزْوَاجَ كُلَّهَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ وَمِنْ أَنْفُسِهِمْ وَمِمَّا لَا يَعْلَمُونَ (36) |
| منزه است آن خدايى که همه جفتها را بيافريد، چه از آنچه زمين مى‌روياند و چه از نفسهايشان و چه آن چيزهايى که نمى‌شناسند. (36) |
| وَآيَةٌ لَهُمُ اللَّيْلُ نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهَارَ فَإِذَا هُمْ مُظْلِمُونَ (37) |
| شب نيز برايشان عبرتى ديگر است که روز را از آن برمى‌کشيم و همه در تاريکى فرو مى‌روند. (37) |
| وَالشَّمْسُ تَجْرِي لِمُسْتَقَرٍّ لَهَا ۚ ذَٰلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ (38) |
| و آفتاب به سوى قرارگاه خويش روان است. اين فرمان خداى پيروزمند و داناست. (38) |
| وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّىٰ عَادَ كَالْعُرْجُونِ الْقَدِيمِ (39) |
| و براى ماه منزلهايى مقدر کرديم تا همانند شاخه خشک خرما باريک شود. (39) |
| لَا الشَّمْسُ يَنْبَغِي لَهَا أَنْ تُدْرِكَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّيْلُ سَابِقُ النَّهَارِ ۚ وَكُلٌّ فِي فَلَكٍ يَسْبَحُونَ (40) |
| آفتاب را نسزد که به ماه رسد و شب را نسزد که بر روز پيشى گيرد. و همه در فلکى شناورند. (40) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |