| سوره 31 | سوره مبارکه لقمان | صفحه 412 |
|
| وَلَقَدْ آتَيْنَا لُقْمَانَ الْحِكْمَةَ أَنِ اشْكُرْ لِلَّهِ ۚ وَمَنْ يَشْكُرْ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ (12) |
| و همانا به لقمان [اين] حکمت آموختيم که براى خدا شکر کن و هر که شکر کند تنها به سود خود شکر مى کند و هر که کفران کند [به خدا زيان نمى رساند چرا که] قطعاً خدا بى نياز و ستوده است. (12) |
| وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَهُوَ يَعِظُهُ يَا بُنَيَّ لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ ۖ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ (13) |
| و [ياد کن] وقتى را که لقمان به پسرش ـ در حالى که او را موعظه مى کرد ـ گفت: اى پسرکم! به خدا شرک نورز که راستى شرک ظلم بزرگى است. (13) |
| وَوَصَّيْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ حَمَلَتْهُ أُمُّهُ وَهْنًا عَلَىٰ وَهْنٍ وَفِصَالُهُ فِي عَامَيْنِ أَنِ اشْكُرْ لِي وَلِوَالِدَيْكَ إِلَيَّ الْمَصِيرُ (14) |
| و به انسان درباره پدر و مادرش سفارش کرده ايم، مادرش به او حامله شد در حالى که سستى بر روى سستى عارض او مى گشت و جدا شدنش [از شير] در دو سال است [به او سفارش کرديم] که براى من و براى پدر و مادر سپاس گزارى کن بازگشت [همه] فقط به سوى من است. (14) |
| وَإِنْ جَاهَدَاكَ عَلَىٰ أَنْ تُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا ۖ وَصَاحِبْهُمَا فِي الدُّنْيَا مَعْرُوفًا ۖ وَاتَّبِعْ سَبِيلَ مَنْ أَنَابَ إِلَيَّ ۚ ثُمَّ إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (15) |
| و اگر آن دو کوشش کنند که تو را وادارند بر اين که چيزى را که هيچ علمى به [صحّت پرستش] آن ندارى شريک من سازى، فرمانشان را مَبر ولى در [امور ]دنيا با آن دو به شيوه اى پسنديده معاشرت کن و راه کسى را پيروى کن که توجّه به من دارد; سپس بازگشت شما تنها به سوى من است پس شما را از آنچه مى کرديد با خبر خواهم کرد. (15) |
| يَا بُنَيَّ إِنَّهَا إِنْ تَكُ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ فَتَكُنْ فِي صَخْرَةٍ أَوْ فِي السَّمَاوَاتِ أَوْ فِي الْأَرْضِ يَأْتِ بِهَا اللَّهُ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَطِيفٌ خَبِيرٌ (16) |
| اى پسرکم! اگر عمل، هموزن دانه خردلى باشد و در درون سنگى باشد يا در آسمان ها يا در دل زمين، خدا آن را [در قيامت] مى آورد همانا خدا باريک بين و آگاه است. (16) |
| يَا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلَاةَ وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَانْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا أَصَابَكَ ۖ إِنَّ ذَٰلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ (17) |
| اى پسرکم! نماز را به پادار و به کار خوب وادار و از کار بد بازدار و بر آنچه [از سختى ها] به تو مى رسد صبر پيشه کن، همانا اين [صبر] از امور واجب و لازم است. (17) |
| وَلَا تُصَعِّرْ خَدَّكَ لِلنَّاسِ وَلَا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحًا ۖ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ (18) |
| و [با تکبّر] از مردم چهره بر متاب و در زمين با شادى [و غرور] گام مزن همانا خدا هيچ متکبّر فخرکننده اى را دوست نمى دارد. (18) |
| وَاقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَاغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ ۚ إِنَّ أَنْكَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ (19) |
| و در راه رفتن خود ميانه روى کن و از صداى خود فرو بنه که حقّاً ناپسندترين صداها صداى الاغ است. (19) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |