| سوره 6 | سوره مبارکه الانعام | صفحه 145 |
|
| وَلِكُلٍّ دَرَجَاتٌ مِمَّا عَمِلُوا ۚ وَمَا رَبُّكَ بِغَافِلٍ عَمَّا يَعْمَلُونَ (132) |
| و براى هر يک [از دو گروه مؤمن و کافر ]به سبب آنچه کرده اند، [در کيفر و پاداش ]درجاتى خواهد بود. و پروردگار تو از آنچه مى کنند غافل نيست. (132) |
| وَرَبُّكَ الْغَنِيُّ ذُو الرَّحْمَةِ ۚ إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَيَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِكُمْ مَا يَشَاءُ كَمَا أَنْشَأَكُمْ مِنْ ذُرِّيَّةِ قَوْمٍ آخَرِينَ (133) |
| و پروردگار تو بى نياز و صاحب رحمت است، اگر بخواهد شما را مى برد و بعد از شما هر چه را بخواهد جانشين شما مى کند، چنانکه شما را از نسل مردمى ديگر پديد آورد. (133) |
| إِنَّ مَا تُوعَدُونَ لَآتٍ ۖ وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِينَ (134) |
| همانا آنچه بدان تهديد مى شويد آمدنى است، و شما عاجز کننده [خدا ]نيستيد. (134) |
| قُلْ يَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَىٰ مَكَانَتِكُمْ إِنِّي عَامِلٌ ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ تَكُونُ لَهُ عَاقِبَةُ الدَّارِ ۗ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ (135) |
| بگو: اى قوم من! شما براساس امکانات خود عمل کنيد، من هم قطعاً [به وظيفه خود ]عمل مى کنم، پس به زودى خواهيد دانست که عاقبت [نيک ]اين سرا براى کيست؟ بى ترديد ستمکاران ظفرمند نمى شوند. (135) |
| وَجَعَلُوا لِلَّهِ مِمَّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَالْأَنْعَامِ نَصِيبًا فَقَالُوا هَٰذَا لِلَّهِ بِزَعْمِهِمْ وَهَٰذَا لِشُرَكَائِنَا ۖ فَمَا كَانَ لِشُرَكَائِهِمْ فَلَا يَصِلُ إِلَى اللَّهِ ۖ وَمَا كَانَ لِلَّهِ فَهُوَ يَصِلُ إِلَىٰ شُرَكَائِهِمْ ۗ سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ (136) |
| و [مشرکان ]براى خدا از کِشت ها و دام هايى که خود آفريده است سهمى قرار دادند [و براى بت ها نيز سهمى]، و به پندار خود گفتند: اين براى خداست و اين هم براى بت هايمان، پس آنچه براى بت هايشان بود به خدا نمى رسيد و آنچه براى خدا بود به بت هايشان مى رسيد چه بد حکمى مى کنند! (136) |
| وَكَذَٰلِكَ زَيَّنَ لِكَثِيرٍ مِنَ الْمُشْرِكِينَ قَتْلَ أَوْلَادِهِمْ شُرَكَاؤُهُمْ لِيُرْدُوهُمْ وَلِيَلْبِسُوا عَلَيْهِمْ دِينَهُمْ ۖ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا فَعَلُوهُ ۖ فَذَرْهُمْ وَمَا يَفْتَرُونَ (137) |
| و بدينگونه شرکاى مشرکان (شياطين) براى بسيارى از آنان کشتن فرزندانشان را زينت دادند تا سرانجام آنان را به هلاکت بيندازند و دينشان را بر آنان مشتبه سازند; و اگر خدا مى خواست چنين نمى کردند. پس آنان را با افترايشان واگذار. (137) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |